با سلام

متن ارسالی شما را خواندم و همانطور که خودتان می دانید هیجانات بخشی از ما هستند و قابل پنهان کردن نیستند و حتی از بین هم نمی روند من به شما می گویم ترسیده ام و همراه با ترسی که تجربه کرده ام صدای من می لرزد، من به شما میگویم اضطراب دارم و همراه با آن کف دست های من عرق کرده هیجانات همراه و هماهنگ با بدن هستند وقتی جلوی ابراز هیجانات و احساساتمان را بگیریم ممکن جای برون ریزی انها ، آن هیجان ها را در بدنمان احساس کنیم مثل تجربه شما بغض گلویتان

 نمیدانم چه اتفاقاتی در طول این سه سال برای شما افتاده است اما اگر اتفاقاتی افتاده باشد که گریه کردن برای انها طبیعی  و متناسب با آن موقعیت ها باشد و ما نتوانیم گریه کنیم باید بررسی کنیم که چه چیزی مانع از بروز احساسات و هیجانات ما می شود؟ اگر هیجانات خود را بروز دهید چه معنی ای برای شما دارد؟ از چه زمانی تصمیم گرفتید جلوی بروز احساسات واقعیتان را بگیرید؟ ایا والدین و مراقبین شما هم همین ویژگی را داشتند که به سختی هیجاناتشان را بروز دهند؟ چقدر از قضاوت شدن می ترسید؟ چقدر در گذشته با مطرح کردن هیجاناتتان اطرافیان پذیرنده بودند؟ 

پاسخ به این سوالات به پیدا کردن ریشه مسئله تان کمک میکند 

اما برای کمک به ابراز هیجاناتتان شروع کنید احساساتتان را با افرادی که با آنها راحت تر هستید در میان بگذارید و احساسات مثبت و منفی تان را ابراز کنید. میتوانید امتحان کنید و هیجاناتتان را با نزدیکانتان مطرح کنید و ببینید برایتان چه پیامدی دارد. از افرادی شروع کنید که برایتان راحت تر هستند

مجاورت با افرادی که با هیجاناتشان آشنا هستند و میتوانند آنها را متناسب با محیط بروز دهند به شما برای شناسایی هیجاناتتان و ابراز آنها کمک میکند

اگر برایتان مقدور باشد میتوانید از درمانگر حضوری در این زمینه کمک بگیرید یا شرکت در گروه درمانی ها میتواند به شما بسیار کمک کننده باشد 

بااحترام

زهرا محمدی

خانه توانگری طوبی