سلام

شخصیت فرد مورد نظرتون رو چون شناختی از ایشون نیست نمیشه قضاوتی داشت؛ از این نظر که باید دید ایشون در حال حاضر در چه نقطه ای قرار دارن و آیا این آمادگی برای جدایی از خانواده رو "به واقع" در خودشون میبینن؟ (چون  به نظر میاد مشکل شون با پدر، قدری ریشه دارتر از صرفا مسئله ازدواج هست) و اینکه بخشی عمده ای از این تصمیم گیری، صرفا بخاطر جسارتی هست که "عشق" در اختیارشون گذاشته یا واقعا  بـرنامه ای برای اون دارن؟ برخورد بالغانه ایشون با مسئله و صبوری در این راه (با در نظر گرفتن زمانی معقول برای این کار  از هر دو طرف شما) میتونه کمک کننده باشه  (هر چند با در نظر گرفتن جمیع شرایط، شاید رابطه ارزش این رو داشته باشه که حتی مدت بیشتری رو هم خارج از حد نرمال در نظر گرفت) اما در کل، انفکاک اتصال روانی که اشاره فرمودید  به شیوه ناپخته و از سر لجبازی و ... ، در آینده مشکل زا و آسیب زننده خواهد بود. 

ضمنا نکته ظریفی هم هست که بهتره فراموش نکنیم و به یاد داشته باشیم، صرف حضور در کلاسها و آموزش دوره های روانشناسی، تضمینی برای کنترل اتفاقات در هر شرایطی نیست و افراد مهمی هستن در زندگی همه ما که بدون اینکه کلاسی رفته باشن یا آموزش خاص روانشناسی دیده باشن  (که انتظار بره مثل من یا شمای آموزش دیده با مسائل برخورد کنند) در زندگی ما حضور پررنگی دارن و گفته هاشون، رفتارشون و عملکرد و تصمیماتشون  در مواقعی، شرایط خاصی رو ایجاد می کنه که با تکیه کردن صرف روی دانش مون نمی تونیم  اون شرایط خاص رو طوریکه دلخواه و قابل انتظارمون هست کنترل کنیم.

با احترام

دکتر بابک اکبری