روزخوش، من دختری 22ساله هستم که تقریبا 7_8ماه پسری رو میشناسم ارتباط ما از یک کلاس مشترک دانشگاه شروع شد و کم کم بیشتر و صمیمی تر شد و از حرفایی که محدود به درس و کلاس بود خارج شد از مشکلاتش به من می گفت و اول من در نقش شنونده بودم و بعد سعی می کردم تا اونجا که می شد کمک کنم تا راه حل پیدا کنه ،ما های اول برای من هیچ رابطه عاطفی ای تعریف نشده بود اما می دیدم که از طرف اون نشونه هایی هست حتی خواست که رابطه ای باشه اما اون موقع من خیلی نمیشناختمش،پس اون موقع براش رابطه رو دوستانه تعریف کردم به مرور من بیشتر شناختمش و دیدم مشکلات زیاد و حل نشده ای وجود داشته مثل این جدی نگرفته شدنش از طرف خانواده و دوستانش ،یک شکست عاطفی و دیدن خیانت از طرف شخصی و خیلی چیزای دیگه و من شده بودم شنونده و کسی که شاید پرستار اون آدم شده باشه، حتی با اینکه نسبتی با من نداشت نسبت به اطرافیان من که معمولا از جنس مخالف من بودن حساسیت به خرج میداد و حتی خودش اعتراف می کرد حسادت میکنه و خودشو مالک آدما میدونه اون موقع خیلی جدی نمیگرفتم ،برای من که برخلاف اون که تو ی خانواده سنتی بزرگ شده نا مفهوم بود این حرف ها این رابطه هی پر رنگ تر شد تا حدی که هر لحظه داشتیم حرف میزدیم(تکست و پی ام و...) در مورد همه چی ، کم کم منم احساس کردم که اون آدم جدی تر شده برای من اما هنوز مطمئن نبودم دوست داشتن و عشق باشه چون تا به حال چنین حسی به هیچکس نداشتم و همیشه پسرا هم مثل دوستان دیگه م بودن و فرقی برای من وجود نداشته همیشه منطقم اولویت داشته و احساساتم پر رنگ نبوده اما بشدت اهمیت میدادم به اون و درداش دردای من و خوشحالیش خوشحالی زندگی من شده بود، پس گفتم که با توجه به مشکلاتش حاضرم بپذیرمش به عنوان ی آدم جدی تر و پیش خودم میگفتم حل میشه، اما گفتم که هنوزرابطه گذشتش درگیرش کرده و من به عنوان آدم اول به اون نگاه میکنم اما اون نه، بعد دیدم از وضعیت تعلیق و برزخی که داره راضی ه و میگه فعلا همینجوریه، بعد گفت با این حرف که من اولین آدم برای چنین رابطه ای برای توام میترسم و احساس میکنم آدم بدی م که با آدم خیلی خوبی مواجه شده، بعد از اون مدام هر کاری میکرد که منو از خودش دور کنه با اینکه من میگفتم باشه و به خودمون فرصت میدیم و بعد تصمیم میگیریم ،این صدمات و رنج ها رو ندید میگرفتم و اون با شدت بیشتری اینکار میکرد،می گفت باش اما کمرنگ این نزدیک بودنت منو میترسونه و... بارها ازش خواستم با ی روانشناس صحبت کنه اما هر دفعه میپذیرفت و در نهایت به نوعی از زیرش در میرفت تا اینکه آدمی که دقیقا مغایر حرفا و اعتقاداتش بود وارد کرد که همونطور که خودش میگه تورو دور کنه ،می گفت من آدم بدی م و این ادم برای من مناسبه، قبل تر من گفتم هر وقت به اینجا برسیم که احساس کنیم ی نفر دیگه رو دوست داریم حداقل من نمیتونم به چنین دوستی ای ادامه بدم حالا اون اینکارو کرده خودش اظهار میکنه دوست داشتنه اما با توجه به شناختی که ازش دارم بیشتر استفاده از اون آدم سوم ه، البته نمیدونم الان این فکر مثل قبلا از روی منطق منه یا عواطف، ی جورایی نه تکلیف من با خودم روشنه نه اون ،نه از هم جدا میشیم و نه بهم نزدیک تر، و الان نمیدونم با توجه به حضور این آدم چکار باید کنم چند با سعی کردم تموم کنم این رابطه که اصلا معلوم نیست چه اسمی داره اما کارای اون باز باعث می شد برگردم ،چون خودمم میخوام برگردم شاید، الان نه قدرت تموم شدنه وجود داره نه دوستی ای که خودمونم میدونیم فراتر از ی دوستیه و تظاهر میکنیم ی ارتباط معمولیه ،ممنون میشم راهنماییم کنین

مهمترین سوال :