با سلام

نامه شما رو خوندم. نگرانی شما واقعا قابل درک است. به نظر میرسه الگوی رابطه کنونی با همسرتون، تا حدودی برای شما تداعی کننده الگوی روابط زناشویی والدینتون و فرزندان در گذشته باشه، گو اینکه ناخواسته  تصویری از دوران کودکی تراژدیک خود را در وجود فرزند احتمالی تان می بینید. و برای اینکه تجارب دردناک در وضعیت مشابه مجددا  تجربه نشوند از اون اجتناب می کنید. 

مراجعی عنوان می کرد بسیار نگرانم از اینکه فرزندم دختر باشد... چرا که وقتی می بینم من به عنوان یک زن از ابتدا تاکنون با چه مصائبی روبرو بودم دلم نمی خواهد این سختی ها را دخترم مجددا تجربه کنه...،  با این حال گاهی اوقات والدین طی مکانیسم جبران ، با آوردن فرزند ، تلاش می کنند رویدادهای دوران کودکی ناخوشایند خود را با مراقبت از فرزندان خود ترمیم کنند. سازوکاری که چنانچه جنبه افراطی به خود نگیره می تونه موجب بخشودگی و کاهش تداعی های تلخ و ناگوار گذشته نیز بشه.

محدودیت از دست دادن آزادی های فردی و حرفه ای به واسطه وجود فرزند اجتناب ناپذیره با این حال ببینید کدام یک برای زندگی مشترک شما از اولویت و اهمیت بیشتری برخورداره؟ 

نکته ای که حائز اهمیته اینه که در این فاصله تا رسیدن به توافق مشترک، کمی روابط زناشویی با همسرتون باثبات تر و صمیمانه تر بشه. در این خصوص گاهی با ایشان صحبت کنید. از نگرانی هاتون بگید و اینکه به حمایت عاطفی و رفتاری همسرتون نیاز دارید وقتی این حمایت توسط زن احساس بشه بسیاری از دغدغه های شما مرتفع خواهد شد. امیدوارم که خواهید توانست با در نظر داشتن موارد ذکر شده در این خصوص تصمیم رضایت بخشی را اتخاذ کنید.

 با تشکر از اعتماد شما

شایان غدیری