درود بر شما

نامه تان را خواندم. شرایط شما قابل درک است.

یک رابطه زناشویی باید دارای شور و هیجان جن.سی، صمیمیت و تعهد باشد. به نظر می رسد به ویژه در 4سال اخیر، صمیمیت و رابطه جن.سی از رابطه شما حذف شده است. قاعده کلی این است که نباید به هر قیمتی تحمل کرد و رابطه ی ناکارآمد را ادامه داد. ازدواج قراردادی دوطرفه است که اگر مشکلی در آن احساس می شود، هر دو طرف بازی باید برای شناسایی منشا مشکل و حل و فصل آن اقدام کنند. اما آنچه نمی گذارد هر زوجی ، خود نتوانند موقعیتی که در آن هستند را درست ببینند، هیجانات و الگوهای ناکارآمد رفتاری است که متاسفانه این عدم توانایی در دید درست ، باعث می شود در طول زمان بیشتر به خود و به یکدیگر و در نهایت به رابطه، زخم بزنند که یا خود را مجبور می کنند تحمل کنند و یا سعی می کنند تا برای تسکین زخم خود، به مسیرهای اشتباه تر قدم بگذارند.

نوشته اید بعد از اولین ارتباط متوجه عدم علاقه به ایشان شدید.  مقداری تفاوت در مسائل جن.سی بین همسران وجود خواهد داشت و این غیرطبیعی نسیت. اما مسئله دیگر اینکه وقتی از عدم علاقه به ایشان در خودتان اطمینان داشتید، چه دلیلی برای ادامه دادن و حتی فرزند دار شدن وجود داشت؟ و اینکه برای رفع مشکلات جنسی، آیا خواسته های خود را با همسرتان مطرح نمودید؟ یا به یک سکس تراپ مراجعه نمودید؟

اینکه نوشته اید ازدواج تان اجباری بوده و در ادامه نوشته اید راه های زیادی رو برای بهتر شدن رابطه ام با همسرم انجام دادم ولی تغییری ایجاد نشده؛ بخشی از رفتارتان است که به آن آگاهی دارید. اما ممکن است تمام راهها را فقط برای این رفته باشید که نهایتا به نتیجه جداشدن برسید، یعنی به جای اینکه بالغانه در مورد رابطه تان تصمیم بگیرید، راههایی را رفته اید و حتی بنا به خواست همسرتان اقدام به بچه دار شدن نیز کرده اید (ممکن است گفتگوی ناخودآگاه شما با خودتان این باشد: هر کار کردم که زندگیم درست بشه نشد، حتی بچه دار هم شدم؛ ولی باز هم نشد). توجه داشته باشید که 4 سال رابطه نداشتن با همسر، می تواند هر مردی را عصبی و منزوی کند.

خواهر گرامی، چک کردن اینکه به چه دلیل این زندگی را تا کنون ادامه داده اید، چرا باوجود عدم علاقه به همسرتان در برابر خواست ایشان به بچه دار شدن اقدام کردید و اینکه در این 4 سال که هیچگونه تماس بدنی و جن.سی نداشته اید برای ارتقا زندگی و تصمیم بالغانه چه کاری می توانسته اید انجام دهید و ندادید (فقط رابطه تان را قطع کردید)؛ می تواند به شما کمک کند که برای زندگی تان تصمیمی بگیرید که بیشترین فایده را برایتان داشته باشد. در مورد پسرتان نیز، فرزندانی که شاهد انواع مشکلات بین والدین خود هستند آسیبهای بیشتری را تحمل می کنند تا فرزندان طلاق. اما اینکه فرزندتان پس از جدایی خوشبخت تر می شود یا نه، به نوع رفتار شما و پدرش بستگی دارد. بهتر است سهم خود را در این تصمیم ببینید و در نظر داشته باشید نه اینکه دلیل تمایل به جدایی را به خاطر پسرتان بدانید.

مراجعه به یک درمانگر می تواند برای شما مفید باشد به شرط اینکه برای تایید گرفتن برای تصمیمی که ازقبل گرفته اید به درمانگر مراجعه نکنید و به دنبال راهکار مثبت باشید. درمانگران و مشاوران به شما کمک خواهند کرد که رابطه و شرایط خود را بهتر مورد بازبینی قرار دهید ولی در نهایت تصمیم گیرنده نهایی، خود شما و همسرتان خواهید بود.

از اعتماد شما سپاسگزارم

علی اکبری- خانه توانگری طوبی