با سلام واحترام

سارای عزیزاز اینکه زندگی خوب وآرامی دارید خوشحالم ونگرانیتان را در مورد داشتن فرزند درک میکنم. در خصوص بچه دار شدن به چند نکته اشاره کردید که کمی جای فکر دارد ، درجایی از نامه تان فرمودید دچار ترس واضطراب هستید چرا که در کودکی شاهد دعواهای پدرومادرتان بودید ویکی از دلایلتان برای بچه دار نشدن است بنابراین ، حتماباید  این مسائل را درمان کنید چون حتی اگر نخواهید بچه دار شوید این مشکلات اگر حل نشود ده جای دیگر از زندگی خودشان را نشان میدهند پس چه تصمیم برای بچه دار شدن داشته باشید وچه نداشته باشید در الویت کارها مراجعه به روانشناس برای درمان است.نکته دیگر در خصوص حسادتتان به دختر همسرتان است ، چرا که با وجود رفتار درست همسرتان ورابطه خوب بین شما ودختر ایشان این حس در شما وجود دارد بنابراین زمانی این حس به سراغتان می آید که فکر میکنید همسرتان علاقه وتوجه بیشتری به دخترش دارد وشما در ذهنتان در مقام مقایسه قرارمیگیرید چرا که حسادت حاصل نتیجه گیری ذهنی وبرداشت شما از ماجرا میباشد ولی زمانیکه ملاک شما عقل و واقعیت باشد این احساس بوجود نمی آیدپس بنابراین باید علت وجود این حس را در خود بیابید و با توجیهاتی مثل اگر من هم بچه دار شوم ممکن است این حس از بین برود این مشکل را توجیه نکنید چرا که حضور بچه دیگر ممکن است مسئله را پیچیده تر کند.مورد اصلی که نگران آن هستید بچه دار شدن است ، با توجه به فرمایشات شما و اصول منطقی وعقلی به الطبع زمانیکه شما چیزی به دست می آوردی چیزهای دیگری را از دست خواهید داد ، به این معنی که اگر شما بچه دار شوید از بسیاری جهات دیگر محدود میشوید ومسلما راحتی زمان قبل را نخواهید داشت ولی این شما هستید که به این نتیجه برسید که الویت شما برای زندگی چیست، داشتن بچه باهمه لذتها وخوشی ها وسختیها،و یا نداشتن آن وهر از گاهی حسرت خوردن ونگران بودن وداشتن زمان کافی برای تفریح؟

اگر بتوانید به این سؤال بالغانه پاسخ دهید نگرانی شما مرتفع خواهد شد ودر نهایت هر تصمیمی بگیرید احساس رضایت میکنید.  نکته آخر اینکه بچه دار شدن مهم نیست بلکه پدری کردن ومادری کردن مهم است و اینکه چقدر شما پذیرا وآماده این نقش هستید حائز اهمیتاست.