حدود سه سال و نیم از شروع رابطه من با دوست پسرم (نامزدم) می گذره. رابطه ما خیلی قشنگ و با یک ابراز عشق دو طرفه شروع شد. با وجود مشکلات زیادی (دوری و دلتنگی) که داشتیم به هم متعهد موندیم و رابطه رو حفظ کردیم. ایشون تو یه کشور دیگه زندگی می کنه و شش ماه پیش تصمیم گرفتیم من مدتی برم پیش ایشون و ببینیم آیا باز هم همون حس قبلی رو خواهیم داشت و در نهایت چه تصمیمی برای ازدواج می گیریم. با وجود اینکه خیلی با هم خوب کنار می آییم و هیچ مشکلی با هم نداریم ولی ایشون میگه با اینکه من رو خیلی دوست داره ولی آمادگی ازدواج نداره. ایشون از مسئولیت های مالی و عاطفی ازدواج کمی می ترسه. با ویژگیهایی که من از ایشون سراغ دارم این حرف برام قابل هضم نیست چون آدم فوق العاده مسئولیت پذیر، متعهد و اهل زندگی ست و از نظر مالی هم مشکلی نداره. یک توجیه دیگری هم که برای این موضوع داره اینه که دلش میخواد بعضی اوقات تنها باشه و می ترسه ازدواج این آزادی و تنهایی رو ازش بگیره. (ایشون درونگرا و من برونگرا هستم). من همیشه سعی کردم بهش فرصت تنها بودن رو بدم و محدودش نکنم و مشکلی با اینکه با دوستاش بدون من بیرون بره ندارم ولی اون فکر می کنه من انقدر نیازمند توجه هستم که وقتی من رو به جمع دوستاش نمی بره من حسادت می کنم. البته ایشون دایره دوستان کوچیکی داره که خیلی هم باهاشون رفت و آمد نداره.

من فکر می کنم بعد از این همه مدت دیگه باید این رابطه یا به یک سطح بالاتر یعنی ازدواج بره یا اینکه تموم شه. ولی اون میگه علیرغم اینکه نمیخواد ازدواج کنه نمیخواد من رو هم از دست بده. احساس می کنم دوباره میخواد این رابطه روادامه بده... ولی من 30 سالمه و بنظرم سه سال و نیم زمان کافی برای شناخت بوده. در ضمن ایشون 9 ماه از من کوچیکتره.

من مدت کوتاهی هست که برگشتم پیش خانواده ام و قرار شده تو مدتی که دور از هم تنها هستیم، طی دو-سه هفته آینده تصمیم نهایی رو بگیریم: ازدواج یا اتمام رابطه. خانواده ها هم تصمیم نهایی رو به عهده خودمون گذاشتن و فشاری از جانب اونها نیست.

مهمترین سوال :