من دختر 25 ساله ای هستم. در دوره دبیرستان صرفا با یک پسر همکلاسی ام رابطه اس ام و اس تلفنی داشتم که وقتی که هردو دانشگاه رفتیم این رابطه از طرف اون پسر قطع شد و تمایلی به ادامه اون زابطه نداشت. سال دوم دانشکاه من با یکی از همکلاسی های خودم صمیمی تر شدم و بیشتر در مورد همدیگه صحبت می کردیم. تا اینکه بعد از یک ترم من به این آقا پیشنهاد ازدواج دادم. اون موقع خیلی برام سخت بود ولی االان معتقدم باید این کارو میکردم. اوایل خیلی استقبال کرد و خوشحال بود اما بعد از مدتی بهانه های مختلف رو می آورد مبنی بر اینکه ما نمیتونیم با هم باشیم و اصلا به درد هم نمیخوریم. اون موقع فکر میکردم اگر بدون اون آدم زندگی کنم میمیرم. ولی 5 سال بدون اون آدم زندگی کردم و زنده ام... الان و با کذشت 5 سال می فهمم که با اون آدم هی اشتراکی نداشتم و ربطی بهم نداشتیم.
توی خانواده و افراد فامیل من چه دختر و چه پسر در سن 20 سالگی ازدواج می کنن. آدمهای هم سن من توی فامیل همگی ازدوا ج کردن و حتی بچه هم دارن... تنها دختر و حتی تنها فرد مجرد فامیل من هستم. و بعضا میشنوم از دوستام که اون ها میکن توی خانواده اشون دختر زیر 30 سال ازدواج نمیکنه و من آرزو داشتم که توی اون خانوائ ها بودم که با سن 25 سال برچسب یه دختر ترشیده بهم نخوره...
در درجه اول نگاه و پرسش های بقیه که کی ازدواج میکنی و انشالله قسمت توهم بشه و.... و در درجه بعدی خود من که میبینم آدمایی که 8 سال از من کوچیگتر هستن ازدواج کردن و بچه دار هم شدن.... همش فکر میکنم که چه مشکلی دارم.... قیافه و ظاهرم بد نیست... درس خوندمو وضعیت مالی مون در حد خودمون مناسبه.... ولی من اصلا خواستگار مناسبی نداشتم...

لطفا راهنماییم کنید

مهمترین سوال :