سلام
من با مردی آشنا شده ام که از ازدواج خود صاحب یک فرزند است.

همسر این فرد 5 سال پیش، به دلیل مشکلات اقتصادی ایشان را رها کرده و اکنون کارهای طلاق آنها رو به انجام است (به دلیل درخواست مهریه توسط همسر طلاق انجام نشده بوده ولی ایشان الآن مسائل مالی را حل نموده و با اقساط قادر به پرداخت هستند).

در دوسال گذشته خانم اجازه ملاقات به پدر نداده (حکم جلب برای مهریه گرفته و از آن برای تهدید استفاده میکند) و تمام ترسش از این است که پدر بچه را بگیرد. اکنون که قضایا در حال حل شدن است فرد قادر خواهد بود به زودی فرزند 8 ساله را ملاقات کند.

من با مشاور ایشان هم جلسات زیادی صحبت کردم و دونفره نیز به مشاوره رفتیم. من خودم مطلقه هستم (حدود 2 سال است) و دوست دارم تلاشم را برای داشتن زندگی موفقی داشته باشم.

از نظر رفتاری و ظاهری و جنسی این آقا مورد پسند من است و درباره مسائل مختلف میتوانیم با یکدیگر صحبت کنیم و گفتگو به خوبی بین ما انجام میشود. یک سال از آشنایی اولیه و 6 ماه از آشنایی بیشتر و کاملتر ما میگذرد. مشکلاتی بوده است ولی همیشه با گفتگو حل شده (چیزی که من در ازدواج قبلی و یا روابط دیگر به این خوبی تجربه نکرده ام).

مشاور ایشان و من اعتقاد دارد وقتی گفتگو باشد و ما صادقانه بخواهیم مسائل را حل کنیم، وجود بچه به رابطه ی ما دو نفر ضربه نمیزند. از طرفی خانواده من روی این قضیه بسیار حساس هستند (مثلاً مادر از این که ممکن است مسئولیت بچه به هر دلیلی به دوش ما بیوفتد و من "نامادری" بشوم خیلی ناراحت است).

میخواستم بپرسم با توجه به این مسائل من چه چیزهایی را باید در نظر بگیرم برای تصمیم نهایی؟ یا باید با چه کسانی برای برداشتن گامهای درست مشورت کنم؟
به نظر من، ما هر دو نفر فردیت خود را شناخته ایم و تحت تأثیر سایرین نیستیم و برای یکدیگر ارزش و احترام قائل هستیم. خانواده های خوبی داریم که استقلال ما را به رسمیت میشناسند و خانواده ایشان مرا بسیار دوست دارند (همینطور مادر من ایشان را دوست دارد ولی از بابت بچه ناراحت است).

من کلاسهای دکتر شیری را طی کرده ام و برداشتم نسبت به رابطه ی "دو نفره ی" ما این است که رابطه ی سالم و خوبی است.

با تشکر

مهمترین سوال :