سلام وقت بخیر
جداً نمیدونم از کجا بگم و چطوری بگم که کاملا بتونین متوجه بشین و بتونین کمکم کنین
من 31 سالمه و در سن 28 سالگی با پسر یکی از دوستان مادرم ( که 15 سال با هم دوست بودن ) ازدواج کردم. بعد از گذشت 1سال از زندگی مشترک متوجه شدم که با مادر خودش در رابطه جنسی هستش
با مشکلات خیلی زیاد تونستم که جدا بشه و به اون زندگی جهنمی پایان بدم
الان نزدیک به 1 سال و نیم هست که از جداییم میگذره ، تمام مدت احساس ضعف شخصیتی و جایگاهی توی جامعه می کنم و نمیتونم درست دیگه با آدمها ارتباط برقرار کنم
تمام مدت ذهنم درگیر و مغشوشه
درسته که سریع تونستم زندگیم و خودم رو دست بگیرم و برگرد به روند طبیعی و درست زندگی اما توی برقراری ارتباط نزدیک و احساسی دیگه خیلی حس ضعف میکنم
چطوری باید ذهنم رو آروم کنم ؟ سهم من توی این زندگی از آرامش و همراهی مشترک عاشقانه با یک مرد چیه ؟ من حال خیلی بدی دارم
نمیدونم چقدر از آدم های دیگه ممکنه همچین چیزهایی رو که من تجربه کردم رو تجربه کرده باشن
چیزهایی رو که دیدم و شنیدم و تجربه کردم رو هرگز توی زندگیم حتی فکر نمیکردم که وجود داشته باشه
میشه خواهش کنم بهم کمک کنین ؟ این روزها که وویس های دکتر رو پراکنده گوش میکنم با خیی چیزهایی که دکتر میگن اشکم سرازیر میشه
خیلی خیلی شکننده شدم و دلم نمیخواد انقدر احساس ضعیفی بکنم منی که تونستم از اون شرایط و زندگی خودم رو بکشم بیرون ، پس شاید قوی بودم اما حس میکنم شاید نیستم
نمیدونم
بهم کمک کنین لطفا

مهمترین سوال :