با سلام خدمت استاد شیری نازنین.دختری 28 ساله  دانشجوی دکترا و شاغل هستم به طور اتفاقی با پسری که دو سال از خودم بزرگتر بود آشنا شدم طی دو دیدار کوتاه ایشان بسیار به من اظهار علاقه میکرد ناگفته نماند ویژگی های مثبت او برای من هم جذاب بود .ایشون در همان چند هفته اول اظهار کرد که یک رابطه دوطرفه  عاطفی چهار ساله رو تجربه کرده و مدت دو ساله که از اون خانم جدا شده بیشتر روابط ما از طریق شبکه های اجتماعی بود دلیل عدم دیدارهای بیشتر هم شک و تردیدهای من بود تا اینکه یک روز بین  حرفاشون گفتن ازدواج تو برنامه زندگیشون نیست چون اون خانم رو فراموش نکردن منم خیلی صریح گفتم دلیلی نیست چنین رابطه ای رو ادامه بدیم چون من در سن آزمون وخطا نیستم خیلی جالبه ایشون شروع به قسم خوردن کردن که واقعا منو دوست دارن و نمیخواد منو از دست بده از طرفی نمیتونن از گذشته شون فرار کنن ولی من کلا با ایشون قطع ارتباط کردم راستش از تصمیم خودم پشیمان نیستم هرچند واقعا دلتنگ اخلاق و ویژگی های خوب او هستم با گذشت چهار ماه از جدایی حس حماقت به من دست میده و احساس میکنم به قول یکی از دوستان  زنگ تفریح بودم با اینکه مدت آشنایی ما فقط سه ماه بود و در این مدت من  برای ایشون فقط یک سنگ صبور بودم نه حمایت کننده عاطفی ولی باز هم احساس میکنم نباید زمانم را فدای او میکردم.میخواستم بپرسم آیا تصمیم من در جدایی صحیح بود یا خیر؟؟؟و اینکه چطور این حس منفی حماقت را در خودم از بین ببرم.؟؟؟از طرفی بعضی از دوستانم میگفتن که چنین انسانی به کمک عاطفی و درک شدن نیاز داشته  و من نباید او را رها میکردم                                                                                                                                                                                                  .

مهمترین سوال :