درود بر شما

داشتن یک رابطه عاطفی یک نیاز اساسی در انسان است و مسئله ای نیست که انکار شود. اینکه ارتباط به صورت دوستی را نمی پسندید یک بحث است (که چارچوبهای شما را نشان می دهد) اما اینکه علاقه مندی های خود را نادیده می گرفتید تا فراموش شود یک بحث دیگر.

وقتی می فرمایید علاقه ای به دوستی ندارید یعنی ارتباط را در قالب ازدواج، مجاز می دانید. خب این مسئله، نگرش شماست و براساس نظام ارزشی خانواده شما شکل گرفته. ولی این جمله تان "اگر پسری می دیدم که ظاهرا ازش خوشم میومد سکوت می کردم و فراموش می کردم" جای تأمل بیشتر دارد. به نظر می رسد نوعی پیام والدی آلوده در ذهن شما در حال فعالیت است که باعث می شود در خصوص علاقمندیهای تان نگرانی ایجاد شود. شاید در محیط زندگی تان با چنین جملاتی مواجه بوده اید: دختر خوب سرشو میندازه پایین؛ دختر خوب به پسرها سلام نمی کنه؛ دختر خوب سر سنگینه؛ دختر خوب جلب توجه نمی کنه، دختر خوب نباید از کسی خوشش بیاد و... مواردی ازاین دست.

چک کنید کدام گزاره در شما و ذهن شما وجود دارد که سبب انکار احساسات شما در این خصوص می شود. آگاهی داشتن نسبت به خطاهای شناختی به ما کمک می کند مواقعی که در شرایط فعال شدن این ذهنیت ها قرار گرفتیم، آنها را بشناسیم و از تکرار آنها جلوگیری نماییم.

اما درمورد آقایی که توجه شما را جلب کرده اند:

پیام دادن شما به ایشان فی نفسه مشکلی ندارد و می توانید در مورد موضوع مشترک کلاسی با ایشان گفتگو کنید. اگر ایشان تمایل به ادامه بحث و گفتگو و ادامه آشنایی با شما را داشته باشد رفتارش در این خصوص پررنگ تر می شود و اگر هم واکنشی نداشت، شما به حس درونی خودتان پاسخ داده اید و جایی برای ایکاش و... نخواهد ماند. موفق باشید.

از اعتماد شما سپاسگزارم

علی اکبری-خانه توانگری طوبی