من ۱۷ سال پیش با اینکه معدلم بالا بودکنکور ریاضی قبول نشدم و در دانشگاه بدون کنکور رشته ی بیربط به علاقم کاردانی گرفتم و وارد بازار کار تو همون رشته شدم و وقتی حسابی کم آوردم با زبانی که بلد بودم تغییر شغل به تدریس دادم .بعدها فهمیدم علاقه مند به هنر هستم و بعد از سالها که کنکور برداشته شد بتازگی لیسانس هنری گرفتم .حالا برای بازار کار نه با ۲ سال هنر خوندن چیزی بلدم نه حتی انگیزه برای ادامه.چون سنم بالاس فکر میکنم تا من فوق لیسانس بگیرم و وارد بازار کار بشم خیلی دیره .تازه سابقه ی کاری هم ندارم.از طرفی فکر میکنم خوندن فوق لیسانس رشته ای که بجای ۴سال فقط ۲سال خوندمش و ازش چیزی نمیدونم فقط عذاب دادن خودمه.من علیرغم اینکه تو مدرسه شاگرد اول بودم و بگفته معلمانم باهوش ،تبدیل به کسی شدم که نه مهارتی و نه تخصصی داره و نمیدونه تو جامعه خودش رو با چه عنوان حرفه ای معرفی کنه یا از چه طریقِ مورد علاقش درآمد داشته باشه.این اواخر حتی به این مرحله هم رسیدم که من نمیدونم اصلا چی رو عاشقانه دوست دارم که براش بینهایت وقت بذارم تا به موفقیت برسم . سرگردونم و روزای عمرمو با عذاب وجدان میسوزونم.

مهمترین سوال :
من مثل آدمی هستم که از عرش به فرش رسیدم.همیشه مورد تشویق و الگو بودم و شدم ادمی که الان هیچی نیست.دوران سکون من خیلی طولانی شده .برای تحصیل مجددم برای گرفتن لیسانس دوباره به تکاپو افتادم و شاگرد زرنگ دانشگاه بودم ولی ته دلم انگار شَک داشتم به رشته علاقم.الانم میخوام برای فوق از ایران برم ولی نمیدونم ایا این مسیرِ من هست یا نیست .چجوری علاقمو پیدا کنم یا اگر میدونمش بهش وفادار باشم و انگیزه داشته باشم که تا آخرش رو برم؟ چطوریه که همه ی بچه هایی که حسرت موقعیت من تو مدرسه و دانشگاه رو داشتن الان یه کاره ای هستن. در مورد شغلشون میتونن صحبت کنن.درامدی دارن.و به ازدواج هم رسیدن و من هنوز موندم به چی علاقه دارم که بتونم توش پیشرفت کنم.آرمانگرا هستم و شغل کارمندی و معمولی نمیخوام و همش میگم باید ازین هوش و استعدادی که همه ازش تعریف میکنن به بهترین نحو استفاده کرد.دوست دارم پیشرو باشم و نفر کلیدی یه کمپانی باشم و درنهایت شرکت خودم رو داشته باشم و تواناییش رو دارم ولی تخصص ندارم و برای بدست آوردن تخصص میترسم که من چندسال باید درس بخونم و بدوم تا تو ۴۰ سالگی تازه فارغ التحصیل بشم بدون سابقه کار