درود بر شما

به نظر می رسد الگویی را در عملکرد خود تکرار می کنید که از علل ریشه ای آن آگاه نیستید ولی با نتایج آن به مشکل بر می خورید. 

بهتر است در مورد علت این دو رفتار خودتان دقت بیشتری بفرمایید تا بتوانید در نوع ارتباطات خود تغییرات مثبت ایجاد نمایید:

1. به چه دلیل طرف مقابلم را دائماً کنترل می کنم؟ اگر کنترلش نکنم چه می شود؟
2. محبتی که می کنم واقعی است یا برای مخفی کردن ترسهای من است؟ و اگر این اندازه محبت نکنم چه خواهد شد؟

توجه بفرمایید:

گاهی اوقات شرایط تربیتی در خانواده به ویژه در دوران کودکی اولیه به گونه ای است که افراد در بزرگسالی دچار ترسِ از دست دادن و تنها ماندن می شوند. در این شرایط، بسیار نگران و هراسان هستند که مبادا افرادی که در زندگی دوستشان دارند، ناگهان آنها را ترک کرده و تنها بگذراند و یا اینکه بمیرند. در این موارد احتمال رفتارهایی مشابه رفتار شما وجود دارد.

نوع نگرش شما در مورد مهربانی کردن هم مهم است. در واقع با توجه به متن نامه تان به نظر می رسد شما مدل ارتباطی که کارایی برایتان داشته باشد و ابزار مناسب برای یک رابطه عاطفی مثبت را ندارید. بنابراین نوع خاصی از رفتار در ارتباطات شما تکرار می شود که برایتان سودی ندارد.

خیلی اوقات مهم نیست که چه اتفاقی افتاده تا به اینجا رسیده اید، مهم این است که چه کاری بکنید تا این وضعیت را تغییر بدهید . همه ما در کودکی با مسایلی مواجه بوده ایم که در تربیت ما و باور های ما تاثیر گذاشته است . بعضی از این باورها کاربردی هستند و برخی نه . بنابراین راه حل این است که با تمرین کردن رفتار بالغانه نیاز به توجه افراطی خود را تغییر بدهید و همچنین باورهای خود را بازبینی بکنید تا متوجه شوید اندازه توجه سالم در هر موقعیت به چه شکل است.

از اعتماد شما سپاسگزارم

علی اکبری- خانه توانگری طوبی