با سلام خدمت شما.دختری هستم 24 ساله.یکی از اعضای فامیل حدود 5 سالی میشد که مرا برای ازدواج در نظر گرفته بود و خیلی ابراز علاقه میکرد.به خانواده اش گفته بود به غیر از من با هیچ دختر دیگری ازدواج نخواهد کرد.ما هر دو از یک قومیت (اذری)هستیم.بنده لیسانس و او طبق گفته خودش دیپلم است.سال 94 به واسطه خانواده موضوع را با خانواده ام در میان گذاشتند و پس از ان با من.من طی ملاقات هایی با ایشان و طی صحبت هایی که شد احساس کردم زندگی موفقی را خواهم داشت.از جمله حرف هایی مثل:من به شما بیشتر از خودک اطمینان دارم , همه چیز را به عهده شما خواهم گذاشت,ادامه تحصیل و موفقیت های شما در هر زمینه ای برای من قابل احترام و مسرت بخش و باعث افتخار من است,حرف و نظر شما برای من بسیار محترم است,هر چیزی که در نظر شما باشد اعم از مراسم عروسی و ... من فراتر از ان را برای شما انجام میدهم,من اگر همسرم جایی برود به او نمیگویم چرا فلان جا میروی و از این حرف ها.خلاصه مطلب چنین به شما بگویم که طوری با بنده صحبت کرد که خیلی به زندگی ام امیدوار شدم.اما باز هم مطمعن کامل نشدم.پدرم برای تحقیق به شهرشان به اتفاق ما امد.از کسبه راجب او پرس و جو کرد.همه گفته بودند پسر لارج و سالمی است.اما یکی دو مورد (حتی بستگان)گفته بودند که کمی کله شق و یک دنده است.من باز هم اکتفا نکردم و به مشاوره رفتیم.تفاوت های بسیار زیادی داشتیم.از جمله اینکه او بسیار درونگرا و من بسیار برون گرا.درجه حساسیت من بالاترین نمره را به خود گرفت و دکتر به او گفت که کنار امدن با همچین اشخاصی بسیار مشکل است اقای ...من از الان به شما این مطلب را میگویم!اما ایشان اصلا به حرف های دکتر راجب من ایمان نیاورد و دایم میگفت من شما را جور دیگری شناختم.ولی من به او گفتم که دکتر حقایق را به جفتمان گفته.ودکتر سر یک سری مسایل حتی ازدواجمان را صلاح نداست.این نکته را هم عارض باشم که چنان پاسخ نامه را پر کرده بود که دکتر یک دانه ایراد روی او نتوانست بگذارد و با حالت تمسخر گفت:اقا چنان پاسخنامه را پر کرده اند که یک انگار یک پسر ایده ال هستند!من اصرار داشتم که چند مدتی صیغه باشیم اما نشد.خلاصه عقد کردیم.الان به یک سری مشکلات برخوردم که مرا ازار میدهد.از جمله اینکه:دایما دوست دارد مرا کنترل کند,مدام بنده را سین جین میکند,دوست دارد اکثرا حرف حرف خودش باشد,وقتی یک کاری را (مثلا خرید برای من)انجام میدهد همه چیز را به عهده من میگذارد اما وقتی کار تمام شد حرف هایش را شروع میکند(مثلا اینکه:این مانتو تنگ است دفعه بعد دو سایز بزرگترش را میخریم)بسیار پر توقع است و انتظارات بیجا از من دارد.و دایما از رفتاراهایش نشان میدهد که دوست ندارد تنهایی جایی بروم و باید کسی کنارم باشد.تند تند با من تماس میگیرد و اصلا نمیتوانم در کارهایم متمرکز شوم.بخاطر موقعیت کاری اش که قرار است به شهر ما که جایی غیر از محل زندگی ایشان است بیاید,به من گفته که میخواهم مدتی کنار من باشی تا با شرایط اشنا شوم و احساس تنهایی نکنم بعد به هر برنامه ای که دلت خواست برسی.من بخاطر حرف ایشان فعلا برنامه ادامه تحصیل را کنار گذاشته ام.و بعدا هم متوجه شدیم ایشان زیر دیپلم است.دایما هم به من میگوید لازم نیست به من بگویی فلان کار را انجام بده یا به فلانی زنگ بزن!خودم همه این هارا میدانم!این وضعیت واقعا مرا ازار میدهد.از شما خواهشمندم مرا راهنمایی کنید که ایا برای بهبود شرایط راهی هست یا تا اخر این روال ادامه پیدا میکند؟ممنون میشوم اگر به من سریع تر پاسخ بدهید

مهمترین سوال :