سلام. ما حدود چند ماهه از ایران مهاجرت کردیم و من همسر و دو فرزند داریم. دو پسر ۷ و ۳ ساله و یک دختر 7 ماهه. راستش وقتی یک بچه داشتم کنترل احساسات خشم خودم در ارتباط با بچه راحت تر بود. ولی از وقتی فرزند دومم به دنیا اومد شرایط خیلی برای من سخت شد. حال و حوصله سر و کله زدن با بچه ها مخصوصا پسر کوچکم رو ندارم و بعضی وقتها دوست دارم از شدت خشم کتکش بزنم. همش احساس میکنم کاش همون یک بچه رو داشتم و چه اشتباهی کردم دومی رو به دنیا آوردم. البته بارداری خواست خودمون بود. به خاطر شرایط مالی توی ایران نتونستم بچه رو بفرستم مهد و سرکار نتونستم برم. این موضوع خیلی از لحاظ روحی به من ضربه زد. آن موقع که یک بچه داشتم خیلی با حوصله فایل های مربوط به فرزند پروری رو گوش میدادم و سعی میکردم اجرا کنم. ولی بچه دوم من در مقایسه با اولی خیلی ناآروم بود و کلی انرژی در طول روز از من میگرفت. البته از دوسال قبل با آموزش های خانه توانگری آشنا شدم و مطالعه در مورد تله ها و ... خیلی واسم کمک کننده بود. الان هم بعد از ۵ ماه که از مهاجرت ما گذشته نسبتا شرایط خوبی پیدا کردیم. همسرم سر کار رفته و شرایط با ثبات شده.

مهمترین سوال :
وقتی میبینم زوج هایی بچه ندارن و راحت اینور اونور میرن، از درون بهشون حسادت میکنم. اینجا هم کسی رو ندارم که بتونم حداقل یه ذره بچه ها رو پیشش بذارم و خودم راحت باشم. الان تا ۳ ماه دیگه خودم یه دوره درسی آنلاین برداشتم که بتونم بعدش وارد بازار کار بشم. سوال اصلی من اینه: چطور وقتی بچه ها مزاحم پیشبرد کارها و اهدافم هستند بتونم همچنان خونسرد و مهربان باهاشون رفتار کنم؟ چطور خشمم رو کنترل کنم؟ الان وقتی عصبانی میشم داد میزنم، فحش میدم بهشون و میدونم با این کار تمام زحمت هایی رو که سالهای قبل واسه تربیت خوب کشیده بودم دارم خراب میکنم. از طرفی میخوام بپرسم آیا بعد از عصبانیت راه برای جبران هست؟ طوری که اثرات منفی خشم خودم رو بتونم کنترل کنم و به عزت نفس بچه هام آسیب بیشتر وارد نکنم؟ کلا برای کنترل خشم خودم و البته همسرم و برای از بین بردن آثار منفی اون راهکار میخوام. البته میدونم که آب ریخته رو نمیشه جمع کرد ولی پیشنهادتون برای از حالا به بعد چی هست؟