٣١ سالمه و يكبار ازدواج كردم و بعد از ٧-٨ سال جدا شدم، الان ٤ سالى هست كه جدا هستم، تو اين مدت رابطه جدى نداشتم واى دوستان مجازى داشتم و يا كسانى كه از من خوششان مى آمده اما من اصلا همچين حسى بهشون نداشتم اما چون دوست بوديم و جدى نميگرفتمشان با آنها قطع ارتباط هم نكردم. تا اينكه با برادر يكى از دوستانم كه ٤٠ ساله هستند آشنا شدم، ايشان خيلى به من ابراز علاقه ميكردند تا جايي كه سرعت رابطه خيلى بالا رفت و من نتونستم با اون سرعت خودمو تطبيق بدم، جلسه دومى كه همو ديديم پيشنهاد ازدواج دادند اما استاد حق التدريسى دانشگاه تهرانند و با اين وضعيت اقتصادى هنوز ٦ ترمى هست كه همون مبلغ ساعتى ١٠ تومن رو هم تسويه نكردند باهاشون، منم گفتم تا وضعيت كار مشخص نشه تصميمى نميتونم براى ازدواج بگيرم. اين وسط به همه ى دوستاى مجازى و حقيقى مذكرى كه داشتم و اهميتى برام نداشتن خيلى گير ميدادند و رفتارهاى بچه گانه ازشون سر ميزد تا جايي كه من مطمئن بودم به هيچ وجه بلوغ آدم ٤٠ ساله رو نداره و ترديد كردم كه آيا ساختن يه آينده با همچين پسربچه ناامنى كار درستيه يا نه؟! خودش همه ى شك كردنها رو به حساب پنهان كارى من ميزاره كه چرا اينو توضيح ندادى، اونو نگفتى، اينو بلاك نكردى، با اون قطع رابطه نكردى... توضيحات من در اينكه اون آدمها صرفا دوستانى هستند كه شايد دو ماه يكبار با هم حرف بزنيم هم كارآمد نبود بعلاوه اينكه تمام وقت من با ايشون پر بود و وقت براى دوست ديگرى نداشتم. ايشون حرفاى منو به حساب اين ميزارن كه تو به اندازه ى كافى منو از دوست داشتنت مطمئن نميكنى و حتما فكر ميكنى آدم بهتر از منو ميتونى پيدا كنى و اين وسط خيلى حساسيت به جزييات و شكاكيت از خودشون نشون دادند. تا جايي كه بعد از ١.٥ سال تصميم به جدايي گرفتيم... نكته ى عجيبى كه براى من جاى سواله اينه كه بين ايشون و همسر سابق من يه سرى تشابهاتى وجود داره ( اختلاف سنى بالا، وضعيت اقتصادى و تقريبا بيكارى به خاطر تدريس، هر دو يه جورايي تو اين سن بجز تحصيلات دستاوردى نداشتند و...) و راستش رو بخواين از نظر فيزيكى هموني نيست كه من ميخوام اما آدم جالبيه، خيلى مهربون و خونگرمه اما بلوغ آدم ٤٠ ساله رو اصلا نداره، اعتماد به نفسش كمه و همه ى دوستانش در مورد من متفق القول بودند كه دوست دخترت دوستت داشت اما عاشقت نبود!

مهمترین سوال :
ميخواستم بپرسم ممكنه من از يك الگوى تكرار شونده ى منتهى به شكست دارم پيروى ميكنم؟ ايا ارزش داره تو اين سن وقت بيشترى براى هم بزاريم؟ آيا ممكنه شك كردناى ايشون برطرف بشه يا واقعا جايي خطاى منه كه نميبينمش؟! البته بايد بگم فاصله سنى پدر و مادرم ١٢ ساله و زندگى خوبى نداشتند. خودمم هم ليسانس روانشناسى دارم شايد به خاطر اونه يه كمى حساسيت به خرج ميدم