با سلام. بابت نامه ی طولانیم عذر خواهی میکنم. دختری 28 ساله هستم. تحصیلات لیسانس. ظاهر خوب و از نظر و به گفته اطرافیان زیبا و خاص. همیشه دلم میخواست زندگیی داشته باشم که همراه با کشف تجربه های تازه باشه مثل جهانگردی و زندگی سیار یا تحصیل تو رشته ای مثل فضانوردی. ولی بزرگتر که شدم فهمیدم تلاشی برای اون نوع زندگی نکردم و تو مسیر متفاوت هم نیستم و یه زندگی عادی دارم. تو سالهای قبل با ازدواج مخالف بودم و زندگی اطرافیان هم چندان در نظرم بی تاثیر نبود. ولی طی دو سه سال اخیر بیشتر در مورد یه ازدواج خوب و راهکارهاش پیگیر شدم و سعی کردم که منطقی تصمیم بگیرم و در صورتی که امکان یه ازدواج خوب پیش اومد بپذیرم. دو سال پیش که تو یه ارتباط عاطفی بودم با کسی آشنا شدم( نه به شکل رابطه عاطفی ) که ایشون بهم علاقه مند شد (شخصیتا به نظر و سلیقه ی من میخورد طوری که اگر کسی تو زندگیم نبود میتونستم بهش علاقمند شم یعنی به سلیقه ی من برای ارتباط و ازدواج میخورد) خواست که با هم باشیم و بعد ازدواج کنیم اما من بهش گفتم که با کسی هستم و اون بعد از اصرارهای زیاد پذیرفت و رفت. دوسال از اون روزها گذشت و در حال حاضر کسی تو زندگیه من نیست و اون بعد از یه ارتباط عاطفیه شکست خورده برای حال احوال به من پیام داد. این پیامهای گه گاه ادامه داشت که همچنان محبتی هم درش بود ولی میترسه، من بهش فهموندم که محبتی که داره متقابله و من هم دوستش دارم اما اون به خاطر شکست عاطفی که خورده میگه دیگه نمیخواد با کسی رابطه ی عاطفی داشته باشه چون میترسه و نمیتونه اعتماد کنه. بعد از اون دیگه پیام نداد،که من اذیت نشم و بهش عادت نکنم و دل نبندم . ولی میدونم که دوستم داره و منم بهش احساس خوبی دارم و با فاکتور های من برای ازدواج هم متناسبه. اما مشکل اینجاست که اون نمیتونه دوباره اعتماد کنه و وارد رابطه شه و واقعا ضربه ی بدی خورده و ترسیده. اینا حرفهای خودشه. من چطور میتونم اعتمادشو جلب کنم و کلا بهش بفهمونم که قصد من از رابطه جدیه و ازدواج نه رابطه ای گذرا و بتونم حفظش کنم برای با هم بودن و بعد ازدواج. جوابتون خیلی برام مهمه و بهم کمک میکنه. ممنون از لطفتون

مهمترین سوال :