درود بر شما

بروز تنش بین والدین و فرزندان به ویژه در دوران نوجوانی و جوانی در هر خانواده ای وجود دارد که دلیل آن تفاوت نگرش والدین و فرزندان می باشد. گاهی والدین می خواهند به همان طریق که خود پرورش یافته اند، فرزندانشان را تربیت کنند. از دید خودشان، آنها می خواهند فرزندانشان را از خطرات و ناراحتی ها مصون نگه دارند. اما گاهی راهکارهای فرزندپروری والدین، باعث ایجاد احساسات ناخوشایند در فرزندان می شود. قابل درک است که محیطی که نتوانید خواسته ها را به زبان آورده و حس کنید تحت فشار هستید می تواند سبب احساس خشم و نوعی حالت درماندگی شود.

توجه داشته باشید:

• نوجوانی و جوانی، سن استقلال و آزادی است. معنایش این است که شما با فراگیری مهارت های مورد نیاز خود، به فردی تبدیل می شوید که به جای تکیه به دیگران، روی پای خود می ایستید. اما روی پای خود ایستادن به معنای رو در روی والدین ایستادن نیست.
• به این مسئله به چشم معضل نگاه نکنید، اینها تفاوتهایی است که در ارزشهای بین دو نسل وجود دارد و در همه خانواده ها پیش می آید.
• در بخشی از آنچه که هستید و دستاوردهای کنونی تان، والدین تان تاثیر مستقیم داشته اند و بستر موفقیت شما (مثلا تحصیل در دانشگاه سراسری) را فراهم کرده اند. این نکته را حتماً در نظر بگیرید.
• زمانی می توانیم به عشق و علاقه والدین بهتر پی ببریم که چند روزی آنها را نسبت به خودمان بی تفاوت ببینیم. تصور کنید که برای مدتی کوتاه فراموش شده اید و کسی سراغ شما را نمی گیرد و جویای موفقیت ها و شکست شما نمی شود. در این شرایط، اضطراب تلخ ناشی از بی تفاوتی، وجود شما را فرا می گیرد.
• اصل مهم درباره رفتار با پدر و مادر، ایجاد اعتماد در آنها نسبت به رفتارهای ما است. ضمن حفظ ارزشهای خانواده، به آنها نشان دهید که در موقعیت های جدید هم مطابق با نظام ارزشی آنها خواهید بود؛ حتی اگر تغییراتی در نوع رفتارهای شما برحسب شرایط جدید زندگی تان پیش بیاید. اعتماد، زمینه گفتگو را نیز فراهم می کند.
• ما، در شرایط مختلف با آدهای متفاوتی مواجه می شویم که رفتارهای ما و مرزبندی هایی که داریم؛ نوع رفتار آنها در قبال ما را تعیین می کند و گاهی نیز تغییر می دهد. اما والدین شامل این قاعده نیستند. یعنی ما مأمور به تربیت والدین خود نیستیم (که اگر هم بودیم موفقیتی نداشتیم) فقط با برخی مهارتهای ارتباطی، سازگاری را بالا برده و تنش را کاهش می دهیم.
• گفت وگو با والدین، راه مناسبی برای کاستن از حساسیت های آنهاست. برخی اوقات چون پدر و مادر شما از دلیل کارتان بی خبر هستند، احساس نگرانی کرده، سخت گیری بیشتری از خود نشان می دهند. در این موارد، تلاش والدین برای نظارت بر شما و مراقبت بیشتر از شما تنظیم می شود که برای شما خوشایند نیست. لازم است با یک گفت وگوی منطقی، آنها را نسبت به درستی کار خود، مطمئن و آرامش را به آنان هدیه کنید (مثال: قصد من ناراحت کردن شما نیست، فقط به دیدن دوستانی می روم که از نظر خانوادگی مثل ما هستند و هرچی برای ما مهمه برای اونها هم هست).
• شما از حساسیت ها و دیدگاههای والدین خود باخبرید. با توجه به توضیحاتی که در مورد دیدگاههای خانواده تان داده اید، وقتی به والدین خود می گویید برویم پیش مشاور؛ یعنی به نوعی غیر مستقیم به آنها اعلام کرده اید که ارزشهای خانواده را نمی پذیرید و آنها باید تغییر کنند. شما حتی در نامه تان دنبال راهکار مقابله اید نه سازگاری و تفاهم. بنا نیست ما والدین را تغییر دهیم یا مقابله کنیم، همانطور که قرار هم نیست یک رویه نادرست را انقدر ادامه دهیم تا لطمه جدی بخوریم. شما مهارتهای ارتباطی خود را بالا برده و در زمینه گفتگو تلاش خواهید کرد نه مقابله با والدین. البته سخت گیری والدین ایجاد خشم می کند (که در محتوای نامه تان پیداست) ولی راهکارش درگیری با والدین نیست.
• گاهی یک تغییر ساده در نگاه و حتی واژه ها، می تواند سطح سازگاری ما را با مسائل، متفاوت کند. تا زمانی که ذهنیت ما از تذکر های والدین، گیر دادن و مچ گیری باشد و آن را به پای حساس بودن پدر و مادر بنویسیم، حال خوبی هم از این نوع کارها به سراغ ما نمی آید؛ ولی زمانی که آن را به پای همراهی و انتقال رایگان تجربه بگذاریم، نه تنها مقابله نمی کنیم، بلکه احساس قدردانی و تشکر به سراغ ما خواهد آمد. نظرات خود را بگویید ولی در مورد رفتار والدین تان به آنها حرف مستقیم نزنید. جمله خود رابا من شروع کنید: من آدمی هستم که با توجه به نکات خوبی که از شما یادگرفتم، الان می تونم  در فلان موقعیت رفتاری بکنم که باعث ناراحتی شما نشود/ یعنی به والدین تان ایراد گیری نکنید و یا تقاضای مشاوره رفتن ندهید چون موضع می گیرند. به جای آن نشان دهید که آنها را می پذیرید و تغییر شرایط باعث بی ارزشی نظام خانوادگی نیست.
• در مورد آن آقا که نوشته اید علاقمند شده اید، توجه بفرمایید که لازمه داشتن یک رابطه خوب و مثبت، کسب پیش نیازهای آن است. احساس شما قابل احترام است و دوست داشتن و علاقه نیز حس مثبتی است اما نمی توان نام هر نوع کششی را علاقه گذاشت. ممکن است توجه شما به دلیل محدودیتهایی که داشته اید به آن آقا جلب شده باشد (ایشان بخشهای زندگی نکرده شما را زندگی می کند). بازه سنی شما به گونه ای است که پیشنهاد می شود ابتدا دلایل علاقمندی خود را چک کنید، سپس هدف از ارتباط را و نهایتاً چشم انداز نتیجه این ارتباط را برای خود مجسم کنید. یعنی فارغ از مسائلی که در رابطه با والدین تان مطرح شد، شاید بهتر باشد که برای شروع ارتباط عاطفی به خود زمان بیشتری بدهید تا متحمل آسیبی نشوید.

از اعتماد شما سپاسگزارم

علی اکبری-خانه توانگری طوبی