سلام. 

نامه شما را خواندم.

اشاره داشتید "هربار خودش یا خانواده اش رو میبینم حالم بده" حق دارید. این احساس شما متناسب با موقعیتی ست که تجربه کردید به نظرم شرایط سختی را پشت سرگذاشته اید. 

هرچند می توانیم بررسی کنیم چه چیزی باعث شد در این رابطه بمانید؟ چه چیزی در این رابطه برایتان جذاب بود؟ چقدر احساس می کنید فرد ارزشمندی هستید و لایق احترام، امنیت، توجه و حمایت هستید؟ 

با این حال سوال شما این است که در این موقعیت می توانید چه رفتار کارآمدتری داشته باشید؟

لازم نیست شما احساس کمبود کنید و دست به مقایسه خودتان بزنید. شما از رابطه ای که سرانجامی نداشته است بیرون امده اید و از آسیب بیشتر جلوگیری کرده اید و این جای تبریک دارد.

شما حسابداری خوانده اید و میتوانید چشم ازانداز بلندی برای خودتان داشته باشید. توانایی ها، استعدادها و علاقمندی هایتان را پیدا کنید و در جهت آنها برای خودتان برنامه بچینید. به دنبال کسب اطلاعات از رابطه ایشان نباشید که با چه کسی و به چه شکلی دررابطه هستند. می توانید برای مدتی فاصله بیشتری داشته باشید تا روی عزت نفس و ارزشمندی ای که در این رابطه تحت تاثیر قرار گرفته کار کنید و بعد بتوانید با حفظ حد و مرز و حال بهتری در جمع های فامیلی حضور داشته باشید. 

به شما کتاب "تکنیک های شناختی افزایش عزت نفس" نوشته میتو مک کی، ترجمه مرتضی ارحمندی نسب، انتشارات ارجمند و همینطور کتاب "زندگی خود را دوباره بیافرینید" ترجمه دکتر حسن حمیدپور، انتشارات ارجمند را معرفی می کنم و همینطور بسته غیرحضوری "شخصت سالم تر" را پیشنهاد می دهم که می توانند در ادامه خودسازی و ساختن عزت نفس به شما کمک نمایند. 

باتشکر

زهرا محمدی- خانه توانگری طوبی