با سلام
من از همسرم رضایت کامل دارم. بعد از عقد، به من حس محدود شدن نداد، همه چیز مثل قبل ازدواجم هست.
ایشون خیلی منطقی برخورد میکنه با مسائل پیش رو. این موضوع من رو خوشحال میکنه. خداروشکر به ایشون حس یه تکیه‌ گاه امن رو دارم. از ته دل دوستش دارم.
مشکل من با ایشون زیادی منطقی عمل کردنش تو نود و نه درصد مسائل هست. مثلا وقتی ایشون سر کاره (شغلش راننده کامیون داخل شهریه) من با پیام یا فقط یک بار زنگ زدن سراغ میگیرم و دوست دارم از حالش با خبر باشم، ولی گاهاً هیچ سراغی سعی میکنم نگیرم تا ایشون سراغ بگیره. اون همه کنترل کردن خودم با شنیدن صداش از دست میره و بعد این‌ که حرف زدیم دوساعتی بعدش من دوست دارم بدونم چه کارهایی میکنه. ولی ایشون دیگه تمایلی به حرف زدن مجدد نشون نمیده. در حد حتی سه چهار تا پیام. میگه ما که تازه صحبت کردیم. ولی من با یه زنگ در حد یکی دو دقیقه ارضا روحی نمیشم و بعدش تصمیم میگیرم کم‌محلی کنم. ولی باز هم نمیتونم کنترل کنم و خودم اذیت میشم. ایشون هیچ سراغی جز یه زنگ کوتاه نمیگیره.
من سعی میکنم با بعد والد روحیم با مسائل برخورد کنم‌، ولی نه در مورد همه مسائل. وقتی هم اعتراض میکنم که کم‌سراغ میگیری، میگه من دوست داشتن رو تو این‌ کارها‌ نمیدونم. میگه من دوست داشتن رو تو این میدونم‌ که کار میکنم برای هر دو مون. من هم قدردان هستم‌ ولی نیازهای عاطفی من ارضاء نمیشه و این من رو خیلی اذیت میکنه. همیشه سر این موضوع مشکل دارم و هیچ وقت هم حل نشده
ما دوران عقد رو میگذرونیم و در هفته ۴ روز هم رو میبینیم. بقیه روزها من انتظار دارم ازم سراغ بگیره، ولی یا خودم‌ اکثرا سراغ میگیرم یا ایشون در حد یه دقیقه زنگ میزننه. ولی این منو راضی نمی کنه

مهمترین سوال :
با همه ی مسائل خیلی منطقی برخورد میکنه ولی من زنم و احساسات بیشتر غلبه داره بر منطقم. باید چه کار کنم؟