باسلام واحترام

باتوجه به مسئله ای که مطرح فرمودید میتوان گفت تنهایی برای یك كودك هم خوب است و هم بد. خوب از این جهت كه والدین مجبور نیستند محبت و توجه خود را میان فرزندانشان تقسیم كنند و بد به این دلیل كه كودك در برقراری ارتباط با دیگران دچار مشكل می‌شود و ممكن است از لحاظ ارتباطی دچار شود. اما برخی دیگر از این   کودکان  از آنجایی که  کسی را ندارند تا با او رقابت یا بازی و دعوا کنند و یا دوست و همدمی در منزل ندارند بنابراین برخی از احساسات را تجربه نمی کنند و فرصتی برای کنترل و مدیریت احساساتشان نخواهند داشت.همچنین وابستگي شديد والدين به تك فرزند (اين وابستگي سبب اضطراب تك فرزند مي‌شود وهميشه نگران است كه اگر صدمه‌اي به او برسد، والدين دچار لطمة روحي شديد خواهند شد)، حساسيت فراوان والدين درباره رفتار وگفتار تك فرزند كه او را به رفتار و گفتاري نامطلوب مي‌كشد و لوس مي‌شود، مراقبت بيش از حد والدين كه استقلال تك فرزند را به خطر مي‌اندازد، وابستگي شديد تك فرزند به والدين كه مانع دوست يابي او در ارتباط با همسالان مي‌شود، تأثير منفي بر رشد تك فرزند به جهت نبودن رقابت بازي يا درگيري با برادر يا خواهر، تسليم‌پذيري والدين و عدم مخالفت با تك فرزند كه سبب شكنندگي و آسيب پذيري در آينده مي‌شود و نمي‌تواند نااميدي‌ها و فشارهاي روحي را تحمل كند، برخورد بزرگانه با كودك (اين كار سبب مي‌شود جلوي بچگي كردن او گرفته شود)، ارتباط كمتر با همسالان، به جهت نبودن برادر و خواهري در منزل از ايجاد ارتباط با همسالان خجالت مي‌كشد.اینها از جمله معایب تک فرزندی است اما در مقابل مزایایی نیز دارد مثلا:

هزينه كمتر براي خانواده، كنترل راحت تر تك فرزند، صميميت عميق والدين با تك فرزند، آرامش خانه (فرزند ديگري نيست تا با ناسازگاري آنان آرامش خانه از بين برود)، احساس امنيت و اعتماد به نفس بيشتر با تك فرزند به جهت رسيدگي بيشتر به او.

در هرصورت مزایا ومعایب داشتن فرزند دیگر را که بررسی فرمایید میتوانید به این نتیجه برسید که در صورت فراهم بودن شرایط ،تولد فرزند دوم نه تنها خیانت نمیباشد که باعث بهتر شدن رشد وبراورده شدن نیازهای عاطفی کودک میشود.در ضمن در نظر داشته باشید در نظر داشته باشید که در این تصمیم گیری خودتان ونیازهایتان را لحاظ کنید چراکه ما به عنوان یک پدر یا مادر باید کافی باشیم نه کامل ؛ یعنی 

 پدر و مادری ایده‌آل هستند که بتوانند با استفاده از قابلیت‌ها و توانایی‌هایی که دارند، هم به امر تربیت بچه‌ها بپردازند، هم به رشد فردی خود کمک کنند. پدر و مادری ایده‌آل‌اند که همه زندگی‌شان را وقف بچه‌ها نکنند؛ یعنی به خودشان هم بپردازند. چون اگر به عنوان پدر یا مادر، چنین کاری انجام بدهید، قطعا به خاطر حس قربانی کردن موقعیت شغلی، اجتماعی یا جوانی‌تان که پای بچه‌ها ریخته می‌شود، مدام خواسته یا ناخواسته، این حس گناه را به بچه‌ها القا می‌کنید و بچه‌ها را مدیون خودتان می‌دانید و وقتی آنها بزرگ‌تر می‌شوند و به دنبال کار و زندگی خودشان می‌روند (بالاخره همه بچه‌ها میهمان والدین‌اند و دست‌آخر، همه باید مسیر زندگی خودشان را پیدا کنند) با سوءرفتارتان آنها را آزار خواهید داد.

باسپاس از اعتماد شما

الهه دهقانیان

خانه توانگری طوبی