من ۲۷ سالمه. در ۲۲ سالگی به اصرار خودم، خانوادم رو مجبور کردم اجازه بدهند آدم نامناسبی از اقوام به خواستگاریم بیاد. خانواده ام خواستگار رو قبول کردند اما خدا رو شکر نامزدی و ازدواج رو تا زمانی که خواستگارم بتونه شرایط رو مهیا کنه قبول نکردند و عملا رابطه ی جدی شکل نگرفت. بعد از دو سال که خودم هم دیدم طرفم برای تشکیل زندگی مطابق با خواسته های من و خانواده ام کاری نمیکنه و حتی اذیت هم میکنه به کلی جواب رد دادم.‌ از لحاظ عاطفی وابسته نبودم، تنها به دلیل اینکه خودم اصرار کرده بودم، توی اون دو سال خیلی تلاش کردم تا طرفم کاری بکنه. اما نکرد. این باعث شد که بعد از اون اتفاق به مدت سه سال حتی به کسی فرصت صحبت در مورد ازدواج و رابطه عاطفی رو ندم. الان که نزدیک به ۲۸ سالگی هستم و به ازدواج فکر میکنم با وجود اینکه خواستگار خوب زیاد دارم ولی به خاطر تجربه ای که داشتم نمیتونم با خانواده ام در میون بذارم. همچنین باید بگم که اون اولین رابطه من بود و قبل از اون هیچ تجربه ای نداشتم. الان از تجربه ای که بدست آوردم اصلا ناراحت نیستم. چون وارد رابطه ی شدید عاطفی نشدم ولی باعث شد در اعلام خواستگار به خانواده ام همش نگران باشم

مهمترین سوال :
به خاطر تجربه ی بدی که در انتخاب خواستگار داشتم همش نگرانم که خواستگارهای جدیدم هم لایق نباشند و میترسم به خانواده ام معرفی کنم. باید چه کار کنم؟ با وجود اینکه میدونم خانواده ام دوست دارند از همون ابتدا در جریان آشنایی قرار بگیرند آیا میتونم ازشون پنهون کنم تا طرفم رو بشناسم؟ و این نگرانی تا حدی برای خودم رفع بشه؟ چون واقعا جرئت اینکه یکی رو بدون شناخت معرفی کنم رو ندارم و همش نگرانم در خانواده ام این تصور به وجود بیاد که من انتخابهای خوبی ندارم.