خانم مطلقه با دو‌ دختر نوجوان، سالها خارج از ایران زندگی میکنم. ۱۱ ساله جدا شدم. یک سالی هست با آقایی در ایران آشنا شدم. دو‌سال از من کوچکترند. ازدواج داشتند، حدا شدند ولی فرزندی ندارند. از لحاظ اخلاقی و عاطفی مشکل خاصی نداریم. چندین بار یکدیگر رو دیدیم و مرتب و هر ساعت با هم در تماس، تکست و تلفن هستیم. خانواده ها در جریان هستند. قصد ازدواج داریم ولی من باید از نظر مالی همه جوره ایشون رو ساپورت کنم. همه کارها روی دوش خودم هست، سوالم اینه آیا این کار صحیح هست؟ آیا میشه برای داشتن یک مرد ایده آل چنین ریسکی کرد؟ چون با آمدن ایشون به اینجا من بسیار متضرر میشم. باید مالیات زیادی بدم. به اضافه خرج های ایشون. وقتی هم تقاضای مهریه میکنم ایشون توضیح میدن که من چیزی ندارم که بخوام به نامت کنم و نمیتونم از خانواده ام هم تقاضایی داشته باشم!
به هم علاقه داریم و روی هم رفته خیلی از ارتباطمون خوشحال و راضی هستیم. ولی من خیلی دل دل میکنم که مبادا ایشون بیاد اینجا و آرامشی که دارم و به سختی طی این سالها بدست آوردم را به هم بزنند.

مهمترین سوال :
آیا وقتی تقاضای مهریه دارم و ایشون منزل یا اموالی ندارند که به نام من کنند میتونم ازدواج کنم؟ انگاری من دارم زن میگیرم و ایشون داره شوهر میکنه. این خیلی برام قابل هضم نیست. من همه چیز دارم و زندگی خوب و معمولی و آرامی دارم. از ایشون فقط داشتن یک همسر به معنای ساپورت عاطفی و جنسی انتظار دارم ولی بالاخره زن هستم و حسم اینه که باید حتما مهریه محکمی باشه. آیا درسته فکرم؟ و اگر مهریه ندهند من ازدواج نکنم؟ چون همه هزینه های آمدن و ... با بنده است.