من ۲۰ سالمه و پارتنرم ۲۱ سالشه. وقتی سر موضوعی ناراحت میشیم یا کلا بحث میشه بینمون ایشون نمیمونه حل کنیم. بارها و بارها بهش گفتم که همیشه دوطرف باید باهم حل کنیم. اواخر خیلی بهتر شده تا حدی که میومد حل میکرد، زنگ میزد، هرجا بود حرف‌میزدیم اما دوباره به حال قبلی خود برگشته. وقتی بحث میشه دیگه تلاشی برای آروم کردن من نمیکنه و میره. حتی من همش باید بگم بمون حرف بزنیم و ایشون هم بگه نمیشه. هرسری تو بحث میکنی و... من واقعا موندم چطور یه نفر اینقدر نوسان میکنه؟ یه روز انقد خوب و تلاش گر برای حل مشکلمون و ایجاد ارامش بینمون، یه روز اینقدر بیخیال و فراری از حرف زدن و حل کردن، حتی اگر به قیمت این تموم بشه که من حس کنم دوستم نداره و هیچی نگه و هیچ کاری نکیه. مشکل اینجاست که من نمیتونم سردیه ایشون رو تحمل کنم بعد از بحث و دعوا همیشه به هم میخوره رابطمون و من واقعا تو اون دوران حس میکنم حتی منو دوست نداره. اما بعد از یه مدت دوباره برمیگرده میگه که درست میکنه و من هم از خدا خواسته بر میگردم. نمیدونم واقعا چی درسته چی غلط. وقتی قول میده درست کنه واقعا تلاش میکنه اما یهو دست میکشه. چه کار باید کرد؟

مهمترین سوال :
چرا پارتنرم بعد از کلی تلاش برای نگه داشتن رابطه و حل مشکل بینمون یهو از تلاش کردن دست میکشه و بیخیال و بی اهمیت جلوه میده خودش رو و اصلا تلاشی نمیکنه حتی به راحتی گریه های من رو میبینه و میگذره؟ اما باز برمیگرده و میگه حل میکنیم و دوباره تلاش و تلاش و دوباره دست میکشه؟