یک پسر۱۲ساله دارم و به مدت یکسال و نیمه که ازدواج مجدد کردم و همسرم‌هم یک دختر۱۴/۵ساله و یک پسر۷ساله از ازدواج اول داره. هرسه بچه با ما زندگی میکنن.
بغلت مشغله همسرم تمام مسئولیت های بچه ها بامن بود، کم کم بچه های ایشون نارضایتی شون رو به پدرشون شکایت کردن،تاحدی که بارها پسر۷ساله شون ادعا کرد که من میزنمش وبرای این ادعا زخم هایی رو روی بدنش نشون داد.این در حالیه که من مخالف صددرصدی تنبیه فیزیکی هستم و تقریبا همه بچه های فامیل با من رابطه صمیمی دارن.بهرحال ادامه این شکایتها روی رابطه دونفره ما و حتی رابطه همسرم با پسرم هم تاثیر بد گذاشت، ایشون سرد شدن و هر چه من تقاضای بهبود رابطه رو دادم و راه حلهای مشاوران رو ارائه دادم ،انجام ندادن.
سه ماه پیش پیشنهاد تفکیک خونه دادن ،یعنی برای من و پسرم یه خونه تهیه کنن و برای بچه های خودش هم یه خونه و از عمه شون تقاضا کنه که بیاد کنار بچه ها و خودش هم اونجا باشه و آخر هفته به من سر بزنه، من ابتدا قبول نکردم اما با اصرار ایشون مجبور به پذیرفتن شدم و لی حالا که موقع انجام هست حرفش و رد میکنه و تصمیم جدی به طلاق گرفته.
من اما مخالفم

مهمترین سوال :
من مخالف جدایی هستم چون ما هیچ راهی رو برای بهبود رابطه نرفتیم و همسرم مدعیه که به اندازه کافی تحمل کرده ، در حالیکه تحمل کردن مسائل رو حل نمیکنه.
از شما تقاضا دارم کمکم کنید که با توجه به نارضایتی های بچه های ایشون از من وپسر خودم از برخورد ایشون، و اظهار خستگی همسرم و سردی رابطه مون و اینکه ایشون میگه متنفر شده، آیا با پیشنهاد طلاق موافقت کنم و یا درخواست دیگه ای رو مطرح کنم هرچند ممکنه نپذیرد.
من مدرس مهارتهای زندگی هستم و اصول فرزند پروری رو کاملا میدونم و سعی در رعایتش داشتم اما بهرحال به اینجا رسیدیم. لطفا راهنمایی ام بفرمائید