درود بر شما دوست گرامی

توضیحات تان را خواندم. احساس شما قابل درک است.

گاهی اوقات شیوه تربیتی فرزندان در خانواده به صورتی است که احساس مسئولیت در قبال فردی که با او تشکیل خانواده داده اند کمرنگ تر از مسئولیتهای آنها در زمان مجردی است. بدیهی است که اینگونه ارتباطات به کارکرد خانواده تازه شکل گرفته آسیب می زند.

اینکه نوشته اید : به بهونه اینکه بچه ضربه نخوره و به نبود برادرش عادت کنه، تدبیری است که والدین همسرتان در قبال فرزندشان بایستی بیندیشند و طبعاً چاره آن حضور برادر همسرتان بدون رضایت شما نمی باشد.

مسائلی از این دست را باید با توافق حل کرد. به نظر می رسد همسرتان به این شکل بزرگ شده و طرز فکرش اینست و به این سرعت نمی تواند عادتهای نهادینه شده اش را تغییر دهد. پس شما باید با صبوری و گفتگوهای صمیمانه و بالغانه به ایشان یادآوری کنید که قصد فاصله انداختن بین همسرتان و برادرش را ندارید و فقط به زمانهای دو نفره بیشتری احتیاج دارید. البته بهتر است در هنگام گفتگو با همسرتان فقط خواسته ها و احساسات خود رابگویید و از به کار بردن جملاتی که حالت تهاجمی دارند دوری کنید.

مثلا می توانید بگویید:

• من آدمی هستم که تمایل دارم تعطیلات و یا پایان هفته را با همسرم بگذرانم
• حضور برادر شما در زمانهایی که مورد نظر من نیست باعث می شود احساس دور شدن از شما را داشته باشم و دوست ندارم چنین چیزی در رابطه ما ایجاد شود

مسلما اینکه شما فقط احساس ناراحتی کنید و به فرموده خودتان " تحمل می کنم و حرفی بهش نمیزنم. مسلما عصبی می کنه منو" ، رفتاری است که سودی برای شما نخواهد داشت زیرا انباشته شدن خشم در نهایت می تواند باعث لطمه زدن به ارتباط شما شود. به صورت بالغانه با همسرتان گفتگو کنید و انتظارات و توقعات خود را از زندگی مشترک با ایشان درمیان بگذارید.

کمک حضوری گرفتن از یک مشاور می تواند برای شما مفید باشد.

از اعتماد شما سپاسگزارم

علی اکبری-خانه توانگری