سلام دوست گرامی

نامه شما را خواندم، با توجه به شرایطی که پسرتان تا به الان درش زندگی می کرده و مسیری که شما توصیف کردید درش قرار گرفته، به نظر می رسد که در پذیرش محدودیت های سالم و واقعبینانه که متناسب با سن ایشان باشد ضعف وجود دارد، از طرفی از آنجا که تا به الان پیش شما نبوده اند،  شما نمی توانید به یک باره قوانین سفت و سختی را برایشان حاکم کنید. بنابراین لازم است ابتدا بر روی برقراری رابطه ای همدلانه تمرکز کنید. البته این موضوع و شدت همراهی شما بستگی به کیفیت ارتباطی شما با ایشان دارد.

*به طور کلی توجه کنید هر چه رابطه شما بیشتر همدلانهباشد به این معنی که به دور از قضاوت، نصیحت ، تهدید، توهین، سرزنش، تحقیر باشد، احتمال میزان همراهی و مشارکت از جانب ایشان بیشتر می شود.

*زمانی بگذارید تا بتواند با شما راجع به حرفها و خواسته هایش صحبت کند و شما بدون دادن راه حل و راهکار و نصیحت فقط او را بشنوید.

*بر نگرانی های خود نسبت به خطرات احتمالی سعی کنید غلبه کنید زیرا افزایش این نگرانی ها موجب از دست رفتن رابطه شما و اتفاقا سوق دادن ایشان بیشتر به سمت دوستان و روابط پرخطر می شود.

*می توانید نگرانی ها و نقطه نظرات خود را از زاویه دید خود بیان کنید و ازشون بخواهید که به شما کمک کنند تا به راه حلی مشترک برسید ، نه اینکه ایشان احساس کنند فردی مشکل دار هستند که لازم است تربیت شوند.

*پس از برقراری این ارتباط و شنیدن حرفهایش می‌توانید او را به مسئولیت پذیری و پذیرش محدودیت‌هایی در زندگی دعوت کنید تا بتواند به انتخاب خودش بسوی کارهای نیمه‌تمام زندگیش ( تحصیل، سربازی و...) قدم بردارد.

* در مورد بیش فعالی حتما با روانپزشک در حوزه کودک و نوجوان مشورت کنید و مسیر درمان را طی کنید.

* کتابی تحت عنوان " به نوجوانان گفتن و از نوجوانان شنیدن " می تواند به شما برای برقراری ارتباط موثر تر با نوجوانتان کمک کند.

با تشکر از اعتماد شما

مونا  گوشه - خانه توانگری طوبی