سلام .
من حدودا از یازده سالگی این اتفاق برام افتاد که تخیلم به شدت قوی شد و صحنه هایی رو توی ذهنم تجسم میکردم که اصلا نه ادماشو میشناختم نه واسم پیش اومده بود.سال هایی که مجبور بودم برای کنکور خودمو آماده کنم این حالت خیلی کمرنگ شد ولی بعد از کنکور و جدا شدنم از دوست پسرم که دو سال با هم بودیم این حالت برگشت.بازه های زمانی فکر میکردم این اتفاق برام مثبته و باید ازش استفاده کنم و شروع به نوشتنشون کردم..ولی الان وضعیت خیلی غیر قابل کنترل شده و دوست دارم همیشه توی اتاق تاریکی تنها باشم و راه برم و فکر کنم و اکثرا صحنه های غم انگیز رو توی ذهنم ترسیم میکنم که وقتی به خودم میام میبینم کلی گریه کردم،انگار که تو یه دنیای دیگه بودم.
همه ی زندگیم مختل شده حتی نمیتونم یه ذره هم تمرکز کنم درس بخونم.نمی‌دونم این اطلاعات کمک میکنن یا نه. ولی من مصرف مواد مخدر یا حتی سیگار هم ندارم. دوران کودکی خوبی داشتم.جنگ و دعوا تو خونمون زیاد بود ولی من هیچوقت صحنه ها رو ندیدم و همیشه صداشونو می‌شنیدم. از بچگی آدم موفقی توی حوزه تحصیلم بودم.ادم گوشه گیری نبودم،دوستام کم بودن ولی با همه خوب بودم و تقریبا اکثر اوقات تو مدرسه بهم خوش می‌گذشت. کلا تا هیجده سالگیمو خیلی دوست داشتم.
این رابطه ای که اینجا گفتم تا الان ادامه داره .یعنی هی کات میکنیم بهم برمیگردیم
هم من دارم عذاب میکشم هم اون.هر دفعه که کات میکنیم با کلی گریه و زاری میگیم دیگه حرف نمی‌زنیم با هم بعد دو روز اینقدر دلمون تنگ میشه که دوباره حرف می‌زنیم و هیچکدوممون اونقدر قوی نیست که جلوی این روند رو بگیره. هزار تا راه مختلف رو امتحان کردیم‌.ولی جواب نداده.میتونم تصور کنم توی بغلش میمیرم ،با اتفاقات مختلف.و تصورم کاملا واقعیه.ممنون میشم کمک ک

مهمترین سوال :