سلام دوست گرامی

وقت شما بخیر

توضیحات مختصر شما را خواندم. پیش از ارائه راه حل، لازم است ابتدا بررسی های دقیق تری در خصوص عوامل تاثیرگذار در ایجاد و تشدید این مساله انجام پذیرد. اینکه در چه موقعیت هایی زود به گریه می افتید؟ در ارتباط با چه افرادی؟ کیفیت رابطه شما با والدین تان، الگویی حمایتی و بسیار مراقبت کننده بوده ؟ تجربه نمودن و ابراز  احساسات در بین اعضای خانواده، با چه پاسخ ها و یا واکنش هایی نسبت به شما همراه بوده است؟ نگاه و یا باورها آنها در این خصوص چگونه است؟

با این حال همانطور که اشاره داشتید این موضوع در ارتباط با شریک عاطفی تان نیز نمود پیدا کرده است. کیفیت رابطه شما با ایشان چگونه است؟ در بیان چه نوع احساساتی، گریه تان می گیرد؟ و واکنش فرد مقابل در ارتباط با گریه های شما چیست؟ و یا چه پیامی را بصورت ذهنی از ایشان دریافت می کنید؟

گریه ، یک بروز هیجانی ست که می تواند تحت تاثیر تجارب هیجاناتِ زیر آن قرار بگیرد. هیجاناتی نظیر ترس و نگرانی. ترس ها و نگرانی هایی که ممکن است سالها به همراه تان بوده باشد. و لازم است در خصوص آنها ارزیابی های بالینی دقیقی صورت بگیرد. با این وجود زمانیکه چنین ابرازهایی را نشان دهنده ضعف بدانید ، بیشتر موجب تقویت باور شما مبنی بر ضعیف بودتان می شود و لذا در موقعیت های بعدی مدیریت کمتری بر روی آن خواهید داشت. تجربه ی هیجانات نشان می دهد تغییراتی در درون تان ایجاد می شود که احتمالا به واسطه وجود ترس یا نامنی  به صورت گریه ابراز می شود. 

  لذا پیشنهاد می گردد این موضوع را با فرد مقابل یا با اعضای خانواده به اشتراک بگذارید. از احساسات ، نگرانی ها و دغدغه های درونی خود در خصوص پیامی که از واکنش های اطرافیان نسبت به ابراز هیجانات خود می گیرد آنها را مطلع نمایید. هیجانات، زمانی که از سوی خودمان و دیگران اعتبار داده می شوند به مرور از شدت و تداوم شان کاسته می شود.

با تشکر از اعتماد شما

شایان غدیری