پسر پنج ساله ام مبتلا به بیماری اوتیسم است و تشخیص این بیماری ، شوک زیادی در زندگی ما ایجاد کرد. با وجود اینکه درمان را بیش از یکسالی هست که شروع کردیم و پیشرفت هایی هم دیدیم اما هنوز هم همسرم ناامید از به ثمر رسیدن تلاشهای ماست. هزینه های درمان زیاد و وسع مالی ما به نسبت کمتر است، بهمین خاطر پدرم به ما کمک میکند و مخارج درمان را میپردازد. همسرم از این بابت هم در فشار است و احساس ناتوانی و ناامیدی او را کاملا تغییر داده، به طوری که میگوید من قید زندگی را زده ام و در اکثر مواقع آرزوی مرگ دارد. برخی از خط قرمزها را نادیده میگیرد و در واقع آب از سرش گذشته..
مشکل من، هم( روند درمان پسرم (گهگاه ناامیدی از آینده )و تنها بودن در پروسه درمان است، به طوری که همانند یک پرستار باید حواسم به همه برخوردها و کارهای او باشد. حتی به همسرم هم باید تذکر دهم تا در روند درمان خللی ایجاد نشود. که با این وجود، بازهم اشتباهات و سهل انگاری هایی صورت میگیرد.) و هم (تغییرات خلقی همسرم است. نا امیدی او و تلاش برای بازگرداندنش به زندگی عادی انرژی زیاد از من میگیرد. حتی گهگاه پیشنها طلاق میدهد و میخواهد بچه را به بهزیستی بدهیم. پیشنهاد مراجعه به مشاور هم به او دادم اما بی فایده بود. بخاطر هزینه ها و اینکه میگوید کاری از آنها برنمی آید، از رفتن اجتناب میکند.).. یک فشار چند جانبه را تحمل میکنم . با این شرایط بهترین عملکرد چیست؟

مهمترین سوال :