سلام محمد عزیز

وقت شما بخیر

من نامه شما را خواندم. نگرانی تان قابل درک است. با این حال بیایید کمی پشت این نگرانی ها را باهم ببینیم. اینکه آدمها در گرایشات هنری و موسیقیایی خودشون، ترجیحاتی دارند بعنوان یک فکت،  اجتناب ناپذیر خواهد بود. خب؟  با این حال چه می شود و چه فکری از سرتان رد می شود که این ترجیحات را به مورد مقایسه شدن و بی تفاوتی ایشان نسبت به خودتان تلقی می کنید؟  وقتی تصور کنید دارید مقایسه می شوید چه فکری از سرتان عبور میکند ؟ در مورد خودتان؟ چه احساسی تجربه می کنید؟ پشت نگرانی از مورد مقایسه واقع شدن چه باور مرکزی و چه نگرانی نهفته ؟ ترس از پس زده شدن؟ ریجکت شدن؟ مورد بی توجهی واقع شدن؟ دوست داشتنی نبودن؟ رهاشدن؟ بی ارزش شدن؟ 

اینها هر کدام باورهای مرکزی ما را در خصوص یک رویداد مثل علاقه نامزدتان به گروه موسیقی جهت میدهند. و شما چیزی را از این علاقه دریافت می کنید که نگرانی ها و افکار خودکار شما به دنبال آن است. این که ممکن است بر این باور باشید یک رابطه بی ثبات است - من تنها خواهم شد- من دوست نداشتنی و بی ارزشم- اینها می توانند خوراک تله های شما در روابط باشند. که آنها را فعال میکنند و باعث می شون برداشت شما از موقعیت ها همانی باشد که تله هایتان تایید می کنند. بدون آنکه فکت های لازم برای آن واقعه را در اختیار داشته باشید.

محمد عزیز شما لازم نیست خودتان را با بایدها ملزم به کاری کنید. وقتی نشانه ها و فکت ها را بدون آغشته شدن به باورهای مرکزی ناکارامد، در نظر می گیرید بهتون کمک میکنه تا آنها را بهتر بپذیرید،  بدون آنکه مجبور باشید مدام هر دفعه آن احساسات را به دریچه باورهایتان ببرید و پس از آغشته شدن به تردیدهایتان ، تجربه شان کنید. بی تفاوتی به معنای پاسخ اجتناب از واقعیت است. لذا شما و ایشان برای یکدیگر آدمهای مهمی هستید و بی تفاوتی نمی تواند مشکلات را حل کند. بلکه باعث می شود آنها را نبینید. مسائل و دغدغه های خودتون رو بدون آنکه روی باورهای خودتان لنگر بیاندازید بشنوید. 

با تشکر از اعتماد شما

شایان غدیری

خانه توانگری طوبی