با سلام خدمت شما دوست گرامی

بطور کلی در اینگونه امور بهترین عملکرد فرزندان خانواده سکوت است البته نه تنها از سر مصلحت بلکه به دلیل اینکه این مسئله مادامی که تنش و درگیری در خانواده ایجاد نکرده باشد، مسئله ای است که کاملا به زن و شوهر مرتبط می شود و آنان هستند که بابت آن و نسبت به هم می بایست پیگیر و حساس باشند و آنچه که در رابطه شان، رخنه کرده را تشخیص دهند و برایش چاره اندیشی کنند. 

آنطور که مرقوم فرموده بودید، مسئله ی حادی در خانواده حاکم نیست.

این یک قاعده ی کلی است که اگر فرزندان یک خانواده بیش از حد با مسائل ارتباطی والدین خود درگیر شوند، از رشد و زندگی خود جا می مانند. گرچه گاهی مسائل به گونه ای سخت و دشوار می شود، که فرزندان را برای دنبال کردن، اهداف خود با چالش روبرو می کند ولی بهترین حالت و منطقی ترین تصمیم این است که مسائل ارتباطی آنان را به خودشان واگذار کنند چون این ورود فرزندان به مرزهای ارتباطی پدر و مادر ، اوضاع را سر و سامان نمی دهد که هیچ، بلکه متشنج تر  هم خواهد کرد. 

احساس تان به مادری که تصور می کنید مورد ظلم قرار گرفته اند، کاملا قابل درک است اما در جریان قرار گرفتن ایشان از طرف شما، مسئولیت بعدی شما را درقبال تشنجات احتمالی بیشتر خواهد کرد. 

این را هم در نظر داشته باشید که ممکن است مادر شما متوجه ی این امر شده باشند ولی ترجیح شان به سکوت است ؛ یا ممکن است با پدرتان در این زمینه درگیری هایی هم داشته باشند ولی برای حفظ خانواده هر دوی آن عزیزان، این سبک ارتباطی را برگزیده باشند یا هر امکان دیگری که می توانید در نظر بگیرید. در هر صورت اگر اوضاع و احوال خانوادگی در تنش و درگیری قرار ندارد، هدایت این امر را به خودشان واگذار کنید.

با تشکر از شما . پاسخگوی سوالات بعدی شما خواهم بود.

ویدا چیتگر - کارشناس ارشد روانشناسی - خانه ی توانگری