همراه گرامی

نوشته شما را خواندم. 

نداشتن حامی در سن و شرایطی شما دارا هستید بسیار سخت است. 

من به عنوان مشاور نمیتوانم به شما بگویم صد در صد به ازدواج فکر کنید یا خیر. اما ازدواج میتواند یکی از گزینه های شما باشد برای کسب همراهی و حمایت روحی و روانی که به آن احتیاج دارید.

اینکه نیاز روح تان را میدانید بسیار خوب است. اما سوال مهم اینست که به چه دلیل نمیتوانید این نیاز را خودتان برای خودتان ارضا نمایید؟ یکی از مهم ترین مسئولیت های بزرگسال سالم حمایت همه جانبه از خودمان است. 

این یک واقعیت است که هرجا نتوانستید از دیگران آنچه توقع داریم را بگیریم، باید خودمان برای خودمان شبیه یک والد حامی عمل کرده و نیازهای درونی مان را با نظر گرفتن محدودیت هایمان برآورده کنیم. 

در  این رهگذار آنچه اهمیت دارد اینست که بدانید پشت هر توقع یا حال بدی نیازی وجود دارد که ارضا نمیشود.

این نیازها از ابتدای کودکی با ما بوده اند و تا آخر عمرمان نیز با ما خواهند ماند. اگر یاد نگیریم که اغلب اوقات خودمان پاسخگوی نیازمان باشیم قطعا حالمان خوب نخواهد بود و به سمت افسردگی و احساس پوچی خواهیم رفت. 

البته احساس پوچی دلایل دیگری نیز میتواند داشته باشد. خوب بررسی کنید که تا چه حد از خودتان توقع دارید. آیا همیشه دلتان نخواسته که بهترین باشید؟ برای این بهترین بودن به خودتان فشار بیش از حد نیاورده اید؟ و آیا هر دستاوردی که داشته اید به نظرتان کم نبوده و نخواستید بالاتر و بیشتر از آن را بدست بیاورید؟

اگر اینچنین است شما دچار کمال طلبی منفی هستید که قطعا این مسئله در ادامه برایتان ناراحتی و حس پوچی  بیشتری تولید خواهد کرد. 

کمال طلبان هرگز احساس خوبی از دستاوردهایشان تجربه نخواهند کرد. 

برای آگاهی بیشتر از مسائل درونی تان و تله های زندگی که به دلیل آسیب های کودکی بوجود آمده اند برایتان منابع خوبی معرفی خواهم کرد امید که مورد استفاده قرار بگیرند. 

از اعتمادتان به مجموعه ما سپاسگذارم

سارا میرزامحمدی