باسلام واحترام

باتوجه به توضیحاتتان میتوان گفت که رفتا هایی مثل تند خویی ، قهر کردن رفتارهایی اکتسابی هستند، البته تفاوت های فردی در ابراز آنها مهم است اما نحوه بروز عصبانیت آموختنی است ، این بدان معناست که اینگونه رفتارها قابل اصلاح میباشند.

از طرفی تعارض واختلاف در زندگی امری کاملا طبیعی واجتناب ناپذیر است اما نحوه برخورد وشیوه حل تعارض است که از اهمیت ویژه ای برخورداراست ودر صورت انتخاب شیوه های نادرست واشتباه ، مشکل ساز میشود .

درنامه تان از نحوه رفتارتان با همسرتان در اینگونه موارد پرسیده اید، اما این سوال در صورتی میتواند درست ومنطقی باشد که شما به اندازه وپا به پای همسرتان در مشاجرات پیشروی نکرده باشید ورفتاری مشابه رفتار ایشان نداشته باشید.درصورتیکه خودتان مطرح کردید که شما وهمسرتان هر دو تا مرز خودزنی، لجبازی وکم نیاوردن پیش میروید. بنابراین برای اصلاح رابطه ابتدا باید پذیرفت که رابطه یک امر دوسویه است وهر زمان که مشکلی ایجاد میشود هر دو طرف رابطه ،سهمی در بوجود آوردن مشکل داشته اند وبنابراین در ایجاد آن واصلاحش مسؤلند.

اما بهترین حالت حل تعارض اینست که شما وهمسرتان در این مسیر با یکدیگر همراه شوید و هریک نه باقصد تغییر واصلاح دیگری بلکه با این هدف که اصول درست ترمیم رابطه را بکار گیرد واشتباهاتش در رابطه راشناسایی کند وبه اصلاح آن بپردازد تلاش کند.اما اگر همسرتان هم در این زمینه نخواهند شما را همراهی کنند شما میتوانید به تنهایی به داشتن رابطه بهتر ومشاجرات کمتر در صورت رعایت اصول مهارت ارتباطی به نتیجه برسید.

نکته دیگر که در مشاجرات شما وهمسرتان اهمیت دارد اینست که در مشاجراتتان از اصول درست دعوا کردن تبعیتنمیکنید ، وهمین مسئله باعث شده است بارها بر سر یک موضوع تکراری به شدت دعوا کنید ونتوانید برای مشکلتان راه حلی بیابید.

اصول درست بحث کردن باعث میشود که تعارضات بین شما به شیوه برد- برد حل شود، هرکدامتان احساس خوشایندی داشته باشید ودر نهایت برای حل مشکلتان به توافق برسید.

بنابراین گام مهم اینست که حدوحدود وخط قرمزهایتان را در هنگام صلح مشخص کنید وهنگام دعوا هیچ گاه وارد این حد وحدو د خط قرمزها نشوید . سپس مواردیکه سبب ناراحتی شما میشود را با لحنی بدون خشم وکنایه به همسرتان بگویید . لحن شما نباید حالت دستوری باشد؛ شاید همسر شما نسبت به لحن وزبان بدن شما واکنش نشان میدهند که تا این حد مشاجرات شما ادامه دار شده است.

بهتر است احساس خود را بیان کنید سپس پیشنهادی در این زمینه بدهید وسعی کنید بر سر این موضوع توافق کنید.

این نکته را مد نظر قرار دهید که شاید همسر شما واقعا ندانند که مسئله اصلی شما چیست وبرداشتشان این باشد که شما قصد متهم کردن خانواده شان یا قطع ارتباط با آنها را دارید . پس بهتر است که زمانیکه از احساستان را میگویید جملات خود را با « من» شروع کنید ؛ مثلا بگویید من نسبت به فلان موقعیت احساس خوبی ندارم.سپس به ایشان این اطمینان را بدهید که قصد محدود کردن روابط خانوادگی همسرتان وخانواده شان را ندارد وفقط حمایت ها ونحوه برخورد ایشان با شما باعث شده است که اینگونه شما نسبت به خانوادهشان ومشاجرات واکنش نشان دهید.

حتما هرگاه احساس ناخوشایندی داشتید آن را باهمسرتان در میان بگذارید زیرا در صورت بازگو نکردن این احساسات، خشمتان انباشته میشود که باهر تلنگری اجازه ابراز می یابد وباعث میشود رابطه به سمت سردی، عدم صمیمیت پیش رود ودرنهایت همسرتان پیشنهاد جدایی را بدهند .

 امیدوارم بتوانید بالغانه برای اصلاح وترمیم رابطه تان قدم بردارید.

باسپاس از اعتماد شما

الهه دهقانیان

خانه توانگری طوبی