با سلام
حدود 4ساله متوجه شدم همسرم به تریاک اعتیاد داره. بعد از اینکه خودم با تلاش‌های زیاد موفق به تغییرش نشدم 1ساله به خانواده ها گفتم. بارها به خانواده ها قول داده و زده زیرش. وضعیت مالی خوبی داره، به همین علت خانواده ام مخالف طلاق هستند. ولی به علت تعدد قول و تعهد هاش و نقض کردن اونها اعتماد من و علاقه من بهش به صفر رسیده. و از نظر عاطفی خیلی با هم مشکل داریم. ظاهرا هنوز مصرفش کمه چون چهره اش خیلی عوض نشده و اینکه پدر و برادرش هم معتاد بودند. 40 ساله است و من 30 ساله. یک پسر 4 ساله دارم. شغلم آشپزی خانگی هست و تقریبا از پس خودم برمیام. در حین پروسه طلاقم البته تنها و بدون حمایت خانواده، همسرم دوباره کلی خواهش کرده و قول داده که این دفعه فرق داره و ترک کردم.
ناگفته نماند از نطر ظاهری روابط اجتماعی فرهنگی و تحصیلی از همسرم بالاتر هستم و بین هم سن های خودم حرفی برای گفتن دارم. از شغل آشپزی خانگی ماهی 1500 حداقل درآمد دارم.
وقتی من میفهمم که هنوز در حین مصرفه برای جلب رصایت من کادو و گل می‌خره. به عبارتی دهنم رو میخواد با پول ببنده ولی احساسم رو کشته با کارهاش.
فکر میکنم دود براش خیلی با ارزشتر از ماست که 4 سال من تنهایی تلاش کردم و اون تغییر نکرد. خانواده همسرم بی نهایت از من راصی هستند و حق رو بهم میدن ولی خانواده من کادوهای همسرم که بعد دعواها برای بستن دهن من میگیره خیلی چشمشون رو پر کرده. من هیچوقت توی زندگیم زن پولکی نبودم. چون پدرم وضعیت مالی خوبی داشت و همیشه تأمین بودم.
خیلی احساس سردرگمی دارم چون خودمو در برابر پسرمم مسئول میدونم هرچند شاید بیشتر از 20 بار فرصت دادم به همسرم.

مهمترین سوال :
آیا باز اعتماد کنم یا توبه ی گرگ مرگه؟ آیا باز هم با وجود بارها فرصت دادن به همسرم که همیشه هم بی نتیجه بود و اون کار خودش رو میکرد و از پاتوق همیشگیش نمی‌گذشت باید بازهم بهش اعتماد کنم؟