دختری 24 ساله و دانشجوی ارشد مهندسی هستم. 1 سال و خورده ای است که با یکی از همکلاسی هایم رابطه عاطفی دارم. از رابطه ام کاملا راضی بودم. هر دو به دنبال ادامه تحصیل در خارج از کشور هستیم. همه چی خوب بود تا اینکه چندین روز پیش بنده در ناراحتی حرف بدی به او زدم و دعوا شد. بعد دعوا سه روز هیچ کدام سراغ هم نرفتیم. تا اینکه اون زنگ زد و گفت این سه روز بی خبری نشان بی علاقگی است و دیگر نمیخواهد با من حرف بزند. دو روز کامل فقط من سراغ او رفتم و حس کردم نیاز به دلجویی داره. بعد دو روز خیلی بهتر شد و دوباره بهم نزدیک شد. این بار او برای یک سوال بی اهمیت از جانب من به شدت واکنش نشان داد و گفت بهتره یه مدت فاصله بگیریم. اول قبول کردم ولی بعد 4 روز حس بدی داشتم. زنگ زدم و گفتم باید دلیل این فاصله را توضیح دهد. او گفت وقتی از من ناراحت بوده و فاصله گرفته به درستی رابطه (به خصوص از لحاظ آینده دار بودن) شک کرده و خواسته از من دور باشه تا منطقی تر در مورد رابطه فکر کنه. به خصوص اینکه می ترسد بودن با من مانع مهاجرتش شود. قرار شد 10 روز فاصله بگیریم، به درستی رابطه فکر کنیم و سپس حرف بزنیم.

مهمترین سوال :
بعد این اتفاق احساس کردم حتی اگر رابطه ادامه یابد اونقدر که باید برای رابطه تلاش نخواهد کرد. به خصوص به این فاصله ای که برای اولین بار بین مان افتاده به شدت بدبینم. به او علاقه شدیدی دارم ولی از ادامه ی رابطه مطمئن نیستم. انتظار ندارم که اگر روزی من نخواستم مهاجرت کنم او از خواسته ی قلبی خود بگذرد و با من ازدواج کند. ولی متوقعم برای انتخاب کشور و دانشگاه مقصد، رابطه را درنظر بگیرد و برای حفظ رابطه در انتخاب مقصد انعطاف نشان دهد. در یک کلام ببینم که در کنار هدفش برای حفظ رابطه نیز میجنگد. اما حس میکنم این ویژگی در او نیست. اما برعکس، من حاضرم تا حدی در انتخاب مقصد مهاجرت انعطاف به خرج دهم و حتی در صورت لزوم در دانشگاهی با رنک کمی پایین تر تحصیل کنم ولی در عوض رابطه ی دلخواهم را داشته باشم. نظر شما در مورد ادامه یا اتمام رابطه چیست؟ (ضمن اینکه برای اینکه تکلیف مهاجرت کاملا مشخص شود حدود 2 سال احتمالا زمان خواهد برد)