من 28 سالمه و در حال حاضر یک مورد جدی ازدواج برام پیش اومده. خانواده این پسر از دوستان ما هستند و 6 ساله رفت و آمد داریم. از نظر فرهنگی و خانوادگی تقریبا مشابه هستیم. من و این شخص قبلا هم دانشگاهی بودیم و ایشون 2 سال از من کوچکتر هستند.
خانواده اش رو خیلی دوست دارم ولی خودش کمتر برام جذابه. یه کم از مدل حرف زدن و رفتارش خوشم نمیاد. جنتلمن نیست. شاید چون من خیلی رو حرف زدنم مسلطم و خیلی بهم میگن خوش صحبت هستی و خیلی روی رفتارم و طرز برخوردم حساسم، این مدل ایشون برام جذاب نیست. با همه اینها در کل پسر خوبیه.
و اینکه نمیدونم چرا هر مورد ازدواجی برام پیش میاد از من کوچکتره؟
یه مسئله ای هم با خودم دارم:
من خیلی زیاد تنهایی رو دوست دارم. در جمع خیلی زود خسته میشم. ساعت هایی که خونه هستم خیلی کم از اتاقم بیرون میام. دلم میخواد تنها بیرون برم، تنها قدم بزنم. وقتی پدر و مادر و برادرم خونه نیستند بیشترین لذت رو می برم. فکر میکنم اگر ازدواج کنم همش یک نفر هست که میخواد پیش من باشه و من دوست ندارم. تمام رویام اینه که خونه خودم رو بخرم و تنها زندگی کنم یا حداقل یک سال تنها باشم که طعم این بهشت رو به خوبی بچشم.

مهمترین سوال :
من میدونم که آدم درون گرایی هستم ولی به نظر شما اینکه من تا این حد از تنهایی خودم دارم لذت می برم و واقعا حس خوبی بهم میده مشکلی در من وجود داره؟
آیا بهتره فعلا از تنهایی خودم لذت ببرم شاید بعدها دوست داشتم ازدواج کنم؟ یا اینکه خودم رو راضی کنم که بهتره به این مورد که شناخت نسبتا خوبی از خانواده اش دارم جواب مثبت بدم و وارد یک رابطه عاطفی جدی بشم؟