درود بر شما

ازدواج تصمیمی است برای یک عمر، و با توجه به تأثیری که روی سایر ابعاد زندگی دارد لازمست با دقت و تفکر کافی صورت بگیرد.

مرقوم نفرموده اید که شریک عاطفی تان چند سال دارند ولی با توجه به سن شما (25 سال) و کوچکتر بودن ایشان، لازمست دقت بیشتری بفرمایید. با در نظر داشتن شرایط کنونی جامعه ما؛ کسب بلوغها و شرایط ازدواج برای آقاپسری در این حدود سنی بعید است اتفاق بیفتد. در نظر داشته باشید که بدون دستیابی به بلوغهای لازم برای ازدواج، هر قدر هم که بُعد عاطفی یک رابطه قوی باشد، احتمال شکست وجود خواهد داشت.

نکته دیگر اینکه دو ماه آشنایی، فرصت زیادی را برای شناخت ایجاد نمی کند که بخواهید همان اول بحث ازدواج را مطرح کنید. اینکه از اول آشنایی تصمیم به ازدواج گرفتید بیشتر نشان می دهد که موارد مهم رابطه هدفدار را نادیده گرفته اید و صرفاً براساس هیجانات، با همدیگر قول و قرار گذاشته اید. اگر هم بنا باشد رابطه ای ختم به ازدواج گردد، ابتدا باید شناخت اولیه ای حاصل شود بعد برای هدف رابطه تصمیم گرفته شود.

مسئله تفاوت در مذهب را مطرح فرموده اید. باورهای مذهبی نقش بسیار مهمی در امر ازدواج دارند. عقاید مذهبی، نوع تفکر افراد در این خصوص را می سازند و همین مدل تفکر می تواند سبک زندگی و پوشش و آداب و مناسک و رفت و آمدها را شامل شود. وقتی شما در دو ماه اول آشنایی تا این حد بر سر این مسائل مشکل دارید، اگر رابطه تان به ازدواج بیانجامد، مشکلات شدیدتری در این زمینه پیدا خواهید کرد. مسائلی که بر خلاف نظام ارزشی طرفین باشد قابلیت آسیب زدن و حتی گسست رابطه را خواهد داشت و با توجه به حساسیت ازدواج، چنین موضوعاتی جای تعارف و شاید و ان شاءالله بهتر می شود و کوتاه بیاییم درست شود و... ندارد.

خواهر گرامی، احساس شما قابل احترام است. علاقمندی و دلبستگی و همچنین میل به تشکیل خانواده، یک نیاز طبیعی است. اما به نظر می رسد ادامه این ارتباط ریسک زیادی برای شما داشته باشد. زیرا نکاتی که زنگ خطر محسوب می شوند در رابطه شما پر رنگ تر از تناسبهای لازم برای ازدواج است. بدیهی است که تصمیم نهایی در این خصوص و پذیرش مسئولیت این تصمیم با شما خواهد بود ولی معمولاً چنین ازدواجهایی توصیه نمی شوند که دلیلش هم همان ریسک بالای این ارتباط است. 

بهتر ست که رابطه را پایان داده و به فکر موارد دیگر باشید.

از اعتماد شما سپاسگزارم

علی اکبری-خانه توانگری طوبی