سلام جناب آقای "م.خ" 

وقتی ما در موقعیتی سخت و ناراحت کننده قرار می گیریم ، گاهی وقتها برای اینکه بتوانیم خودمان را حفظ کنیم به صورتی ناآگاهانه احساسات خود را نادیده می گیریم و در واقع آنها را سرکوب و یا انکار می کنیم، این کار اگرچه موقتا می تواند مثل آرام بخش برای ما عمل کند اما در حقیقت کمکی به حل مسئله نخواهد کرد. مثلا کسی که عزیزی را از دست داده و سوگوار است، ممکن است دست به این کار بزند و آگاه هم نباشد و فکر کند که اتفاقا قوی بوده و توانسته است که از آن خاطره عبور کند، در حالی که در واقع غم و اندوه و ترس و اضطراب ناشی از آن اتفاق را به فراموشی سپرده است. و هیجانهای خاموش شده مثل آتش زیر خاکستر می مانند و جایی بلاخره ممکن است که سر برآرند که تناسبی بااتفاقی که رخ داده است نداشته باشد. از این رو  بیان می شود که از خاطره ای خیلی وزن زیادی در زندگی شما دارد و موقعیت های زیادی هست که به آن خاطره ربط پیدا می کند مثلا خاطره ای از مقایسه شدن های دوران کودکی که می تواند از ریشه های شکل گیری طرحواره بی ارزشی باشد، احساساتی مثل شرم و ترس را ایجاد کند، حال کودک ممکن است برای محافظت از خود در آن دوران این احساسات را نادیده گرفته باشد ، اگر چه این انکار در آن دوران به او کمک کرده ، اما الان وقت آن است که به سراغ روبرو شدن با این عواطف و احساسات رفت و با تجربه کردن آنها باور های نسبت به آن احساسات را به چالش بکشیم و با روبرو شدن با آنها به خودمان کمک کنیم که در موقعیت های مشابه کم تر به هم بریزیم.

اگر دسترسی ما به خاطر انکار به احساسات عاطفیمان محدود باشد، از روی علایم بدنی و رد یابی آنها می توانیم کم کم راه ورود به عواطف را پیدا کنیم.

با تشکر از عتماد شما

مونا گوشه

خانه توانگری طوبی