سلام دوست گرامی

توضیحات شما را خواندم.

امیدوارم زمانیکه این پاسخ را می خوانید در شرایط بهتری باشید. در این سالها با موانع و سختی های زیادی مواجه بوده اید. وقتی میخوانم که در هجده سال زندگی مشترک با همسرتان، پیوسته شرایط را تحمل کرده اید و این شما بوده اید که بار مشکلات و محدودیت های زندگی را به دوش کشیده اید عمیقا متاثر می شوم. بخصوص زمانیکه این رابطه، با بی تفاوتی های عاطفی، کلامی و رفتاری از سوی ایشان همراه می شده است.

زمانیکه با مردی با چنین الگوهای عاطفی و رفتاری آن هم از ابتدای رابطه زناشویی تاکنون روبرو می شویم ، نشان میدهد رابطه در مرحله هشدار و عبور به سمت بحران پیش می رود.

من نمی دانم دلایل و محدودیت های شما برای تحمل شرایطی سخت که سالها به تنهایی با آن مواجه بوده اید چه بوده اند. و دلایل و رفتارهای همسرتان برای تداوم چنین شیوه ای از زندگی که پیامدهای ناکارامدی را به همراه داشته بر چه مبنایی بوده است؟!  با این حال هر چه باشد دلایل شما برای ماندن در آن برهه از زمان، مهم و قابل احترام می باشند. با این حال، تداوم این شرایط ، وضعیت کنونیِ جسمانی و روانی شما را فرسوده ، خسته و ضعیف نموده است. به شکلی که موجب ترسیم و تشدید الگویی از بی ارزشی در شما گردیده . که در صورت تداوم این شکل از رفتار، تبعات سنگین ترین را برایتان به همراه خواهد داشت.

ایثارگریِ سالم برای داشتن یک زندگی مشترک، تجربه ای متقابل و همدلانه است. و زمانیکه این الگو، جهتی یک سویه به خود می گیرد، شما را وارد نقشی ناکارامد با پوشش ایثارگری مخرب خواهد نمود. گاهی پیام ها و استعاره های فرهنگی ناشی از کوتاه آمدن در برابر خانواده ای  مردسالارانه، موجب تضعیف و نادیده انگاشته شدن نیازهای هیجانی اساسی زن در خانواده می شود. تجربه ای که به نظر می رسد در این سالها با آن روبرو بوده اید.

من نمی خواهم به شما بگویم تمام راههایی را که در طی سالها زندگی مشترک همراه بوده اید اشتباه بوده اند. شما نیز دلایلی را برای ادامه این راه داشته اید که در حال حاضر از حیطه دانش من خارج است. با این حال زمانیکه به تداوم الگوها و شیوه های نادرست پی می بریم می توانیم برای آنها اقدامی موثر انجام دهیدم. حتی اگر این آگاهی در چهل و هشت سالگی تان و پس از هجده سال زندگی مشترک که البته بیش از آنکه مشترک باشد منفصل بوده است ؛  تجربه شود. 

لذا به نظر می رسد در این مقطع زمانی، که صبوری و تحمل، همان شیوه تکرار شونده سالهای گذشته با پیامدهای مشابه احتمالی خواهد بود نتواند رضایت مندی و احساس ارزشمندی آسیب دیده تان را ترمیم نماید. لذا پیشنهاد می شود در وهله نخست، برای بازیابی وضعیت جسمانی و روحی- روانی تان، به ترتیب به یک پزشک متخصص و همچنین رواندرمانگر مراجعه نموده تا بتوانید ضمن کاهش تدریجی شدت آسیب های درونی، در ادامه در خصوص تعیین تکلیف جدی این رابطه با همسرتان گفتگو نمایید. این گفتگو الزاما در راستای قانع شدن شما برای ادامه این مسیر نخواهد بود. و لازم است بصورت شفاف، موانع و صدماتِ ماندن در چنین شکل از روابط ، مورد توجه دقیق و کافی قرار گرفته و تصمیم مشخصی از سوی شما اتخاذ شود. ممنونیم از اینکه مراقب خودتان هستید.

با تشکر از اعتماد شما

شایان غدیری