من زني ٤٠ ساله هستم. ظاهر نسبتا خوبي دارم، اجتماعي و معمولا مورد توجه قرار ميگيرم. ولي هميشه بعد از شروع ارتباطم با هر آقايي در مدت كوتاهي تبديل ميشم به دوست صميمي و معمولي اون شخص و بهم ميگه مي خوام به عنوان يه دوست هميشه كنارم باشي. تا جايي كه شروع ميكنه در مورد دخترهاي ديگه نظرم رو بپرسه. سعي كردم طبق آموزشها، خواهر دلسوز نباشم ولي در اون حالت هم چون شخصيتم نمايشي ميشه آدمها ازم دور ميشن. گاهي حتي ميگن گير ميدي! واقعا دارم اذيت ميشم! تو اين مدت هم لااقل چهار پنج مورد با همين شرايط داشتم. الان يک رابطه جديد شروع كردم كه آقا ميگه تو خيلي مهربوني و من اين رو دوست دارم ولي باز هم حس مي كنم داره ازم دور ميشه! اگه بخوام كمتر محبت كنم در واقع خصوصيتي كه دوست داره رو ازش دريغ كردم و اگر بخوام مثل هميشه محبت كنم مي ترسم مثل بقيه آدمها بشم واسش، يه دوست دم دستي كه نگران از دست دادنم نيست! لطفا بگين من چه كار كنم؟ حس مي كنم ایشون ترس از وابستگي احساسي هم تا حدي داره. ولي از طرفي هم به خاطر دور بودن از خانواده اش شديدا تشنه احساسه، ولي باز هم مطمئن نيستم كه بايد تا چه حد بهش محبت كنم و در تماس باشم؟

مهمترین سوال :
در چه حد به طرفم محبتم رو نشون بدم و در تماس باشم كه نه دم دستي بشم و نه ازش دور بشم؟