باسلام واحترام

نوشته تان را خواندم،از آنجاییکه برقراری رابطه عاطفی در هرصورت ایجاد دلبستگی میکند ،نمی توان در این زمینه کنترل خاصی داشت.اما به نظر میرسددر رابطه با این ارتباط رفتارتان با گفتارتان یکی نیست. چرا که از طرفی میگویید قصدتان ازدواج است واز طرف دیگر می گویید که به در د یکدیگر نمیخورید. زمانیکه طرف مقابلتان جذب فردی میشود ناراحت میشوید ووقتی با همان فرد به مشکل میخورد درمانده میشوید که چه کنید.

اینها همه بیانگر بلاتکلیفی شماست، اینکه اصلا نمیدانید چه میخواهید بکنیدو این بلاتکلیفی میتواند به علت ترس از تصمیم گیری باشد.

انتخاب های ما چه مربوط به تصمیم گیری های کوچک در امور پیش پا افتاده باشند و چه تصمیم گیری مهم و سرنوشت ساز، همواره با فصل مشترکی از ترس ها، تردیدها و عواقب همراه هستند. مسئله اصلی خود هراس نیست، بلکه مهم نگرش و طرز برخورد ما با این ترس ها و هراس هاست.گاهی ترس از تصمیم گیری است که ما را به سوی انتخاب‌های اشتباه سوق می‌دهد 

ترس از تصمیم گیری  ومردد بودن باعث می‌شود ما جرات انتخاب یک گزینه را از میان گزینه‌های موجود نداشته باشیم. این در حالی است که در بسیاری از موارد، گزینه‌ی درست را می‌توانیم به سادگی از میان گزینه‌های پیش رو تشخیص دهیم. اما کمال طلبی و ده‌ها عامل دیگر، ما را به سمت توقف و تصمیم نگرفتن سوق می‌دهند.البته اینطور نیست که ما از همه‌ی تصمیم ها بترسیم. تصمیم گیری در برخی موارد ترسناکتر و در برخی موارد ساده تر است.

اما یکی از لازمه های یک ارتباط موفق روشن بودن مسیر ومشخص بودن هدف است. اینکه فرد بداند معیارهایش چیست، از رابطه چه انتظاری دارد،به عبارتی دید واقعبینانه ای نسبت به ازدواج داشته باشد.مدت زمان ۲/۵ سال ، زمان کمی برای شناخت وتصمیم گیری نیست این در حالیست که هنوز شما حتی نمیدانید تکلیفتان چیست.

اما راهکار غلبه بر ترس از تصمیمی گیری اینست که باید:

 برآنچه می خواهید متمرکز شوید. بدانید منتظر چه نتیجه ای هستید. قبل از هر انتخابی آنچه را که می خواهید برای خود تعریف کنید. گاهی ترس ها و تردید ها ناشی از این است که نمی دانید دقیقا منتظر چه نتیجه ای هستید.

شاید فکر کنید که تصمیم نگرفتن و انتخاب نکردن به مراتب راحت تر است. تصمیم نگرفتن خود یک تصمیم است. کسی که تصمیم می گیرد فردا در مورد انجام کاری تصمیم بگیرد در واقع تصمیم گرفته است که امروز آن کار را انجام ندهد.

 مسئولیت پذیر باشید. بعضی ها نمی خواهند اگر تصمیم شان اشتباه باشد مسئولیت آنچه اتفاق می افتد را به عهده بگیرند و از پذیرش مسئولیت می ترسند. تقویت حس مسئولیت پذیری منجر به استقلال و عزت نفس بیشتر می گردد و در پی آن قدرت تصمیم گیری افزایش می یابد.

دلیل اینکه بسیاری از ما مشورت می‌گیریم، ندانستن پاسخ نیست،  بلکه ترسیدن از پذیرش پاسخی است که در ذهن داریم.
اگر کسی واقعاً گزینه درست را نداند یا اطلاعات کمی داشته باشد، منطقی است که تعلل کند.

اما اگر پاسخ را – تقریباً با قطعیت – بداند به احتمال زیاد، تعلل وبی تصمیمی یا  نظر خواهی از دیگران یکی از مکانیزمهای فرد برای فرار از تصمیم گیری است.