با سلام و احترام

توضیحاتتان را که خواندم متوجه نوعی سردرگمی یا روشن نبودن تکلیفتان با خودتان از همان ابتدای رابطه شدم ، چرا که زمان عقد و نامزدی دوران شناخت وارزیابی اولیه طرفین از یکدیگر است و قرار است در این دوران زنگ خطرهای رابطه را جدی بگیرند ودر این دوران نباید با دید اغماض وبا امید تغییر طرف مقابل تن به رابطه ای اشتباه داد. زمانیکه شما متوجه تفاوت های مهم و قابل تأمل در رابطه شدید و نتوانستید قاطعانه تصمیم بگیرید وبا وساطت وگرفتن حق طلاق ،دوباره از تصمیمتان منصرف شدید وبه رابطه اشتباهات ادامه دادید سوال مهمی مطرح میشودو آن  اینست که آیا گرفتن حق طلاق ضمانتی برای تغییر رفتار همسرتان بوده؟ آیا ماندن در  یک رابطه اشتباه به دلیل اینکه دیگر مجوز دارید در هر زمان بخواهید جدا شوید دلیل منطقی و عاقلانه ای بوده است؟به نظر می‌رسد همسر شما با وجود تمامی این مشکلات خود واقعیش را آگاهانه یا ناخودآگاه به شما نشان داده، اما تعلل وچشم پوشی شما از این نشانه ها باعث شده است زندگی با فردی را آغاز کنید که احساس رضایتی نداشته باشید.

اینکه شخصی بخواهد برای زندگی مشترکش تلاش کند و به حفظ رابطه فکر کند اقدام بسیار مثبتی است اما اگر در این زمینه نیز بداند به دنبال چیست، مهارت های درست حل تعارض را بداند و بداند که هرگونه تغییر به تدریج وبا صرف زمان زیادی حاصل میشود .

اما در رابطه با تصمیم بر جدایی تان ، باید خدمتتان عرض شود همان طور که ازدواج نیازمند بلوغ عاطفی وپختگی است ، جدایی نیز به بلوغ وپختگی نیازمند است تا بعد از جدایی فرد احساس پشیمانی نکند.تمامی جوانب ومعایب ومزایای جدایی باید به درستی سنجیده شود ودر صورتیکه در نهایت تصمیم بر جدایی شد قاطعانه بر سر این تصمیم  باشد و با وجود تمامی تبعات آن مسؤلانه وبالغانه عمل کند.

پیشنهاد میشود قبل از جدایی رسمیتان ، یک مدت جدا از یکدیگر زندگی کنید درست به همان صورت که قرار است بعد از جدایی رسمی ، زندگی کنید. با یکدیگر هیچ ارتباطی نداشته باشید وسعی کنید منطقی وبه دور از هیجان  این تجربه جدایی را ارزیابی کنید وسپس برای جدایی رسمی تصمیم بگیرید.

با سپاس از اعتمادتان

الهه دهقانیان

خانه توانگری طوبی