من یک دختر 26 ساله هستم. از زمانی که 12 ساله بودم تا 18 سالگی برادر بزرگترم مرا مورد آزار جنسی و کلامی قرار میداد. برادر کوچکم را هم . این موضوع از زمانی شروع شد که او 16 سال داشت و شروع به کتک زدن پدر و مادرم و پرخاش و شکستن هر چیزی که در خانه بود کرد. به حیوانات هم رحم نمیکرد و یک بچه گربه را تا حدی آزار داد که با شنیدن صدای پایش ادرار میکرد، سر مادرم را با پرتاب بشقاب شکست. دربچگی اش، پدرم زیاد کتکش میزد. و از 16 سالگی که شروع به پرخاش کرد پدر و مادرم به جای مراجعه به مشاور و روانشناس، من و برادرم را تشویق به ارتباط بیشتر با برادرمان کردند و اعتقاد داشتند که این ارتباط حال او را خوب خواهد کرد نه مراجعه به روانشناس. آنها فضای خودشان را از ما جدا کردند و حتی از ما جدا غذا میخوردند تا در امان از پرخاش های برادر بزرگترم باشند.
تمام دوران نوجوانی من و برادر کوچکم، در دعوا، تحقیر و توهین و آزار های جنسی توسط برادر بزرگترم گذشت. اما از 18 سالگی به بعد که وارد فضای جامعه شدیم و با واقعیات برخورد کردیم، دیگر اجازه ندادیم که همان رابطه ادامه پیدا کند. با او قطع رابطه کردیم درحالی که در یک خانه زندگی میکنیم. برادر بزرگترم الان 30 ساله است وهیچ تغییری نکرده، از زمانی که ما با او قطع رابطه کردیم پدر و مادرم خودشان را موظف میدانند که در کنار او باشند، با اینکه درامد دارد تمامی خرجش را میدهند و هر سرویسی به او میدهند تا آرام نگهش دارند. آنها همچنان اعتقادی به مراجعه به روانشناس حتی برای یادگیری نوع رفتار با همچین آدمی را ندارند و قبول نمی کنند که رفتارشان ممکن است اشتباه باشد
سوالم این است: من و برادرم اگر از این خانه برویم، با وجود همچین فردی، زندگی پدر و مادرم در خطر نیست؟

مهمترین سوال :