سلام. رابطه عاطفی با هم بازی دوران کودکی به مدت هشت سال از بیست سالگی تا الان داشتیم بدون هیچ گونه کدورتی. بهترین دوستان هم بودیم و با هم رشد کردیم تا این لحظه و به پختگی رسیدیم. از یک ماه و نیم پیش با بحث عادی بدون هیچ دعوایی بینمون فاصله افتاد و این فاصله تبدیل به یک فاصله ی طولانی شد و بعد تلاش های من بعد از این فاصله که ایشون خواسته بود برای حفظ رابطه که با کمک مشاور و دوره های دکتر شیری و پذیرش ضعف ها و اشتباهاتمون به حل مشکلات بپردازیم بی تاثیر بود و ایشون با خنده و گاهی گریه و با دلایل متفاوت اعم از تنهایی، بزرگ شدن، پیدا کردن خود، داشتن مشکلات عمیق تر، یا اینکه اگر الان درست بشه رابطه بعدا 4 سال دیگر به مشکل می خوریم یا اینکه احساس کرختی دارم یک لحظه احساس زیاد دارم و اینگونه تناقضات خواهان جدایی شدند. من احساس آشفتگی شدیدی در ایشون کردم چون رابطمون واقعا مشکلی نداشت و چیزی که در ایشون می دیدم اصلا عادی نبود و هیچ حرف مثبتی در ایشون تاثیر نداشت و کاری از من ساخته نبود بر عکس گذشته. خداحافظی کوتاه و ارومی داشتیم و بعد از اون با تمام سختی در چند روز گذشته هیچ تماسی با ایشون نداشتم. دلیل این جدایی بعد هشت سال رابطه ی فوق العاده گرم بدون سردی و جدایی با این همه تناقض چیست؟ آیا این جدایی پایدار است؟ واقعا برام سخت هست که هشت سال زندگی پر شورو شوق هردومون در عرض یک ماه خاموش شده. همه بهم میگن باید رها شد ولی نمیتونم بپذیرم به همین سادگی و عجیبی این رابطه تموم شده باشه. در ضمن ایشون حتی اینستاگرام شخصی دو نفرمون رو نبسته و باهاش کار میکنه وعکسامونم پاک نکرده. البته من شبکه های اجتماعیم رو بستم که نتونن من رو رصد کنن.راستی ما فامیل خیلی نزدیک هستیم و پدرانمون دوستان صمیمی

مهمترین سوال :