سلام و عرض ادب
35 ساله به مدت 4 سال است که با پسری که 1 سال از من بزرگتر است دوست هستم . همدیگرو دوست داریم و ایشون بسیار به من علاقه منده و ارتباط ما هیچ وقت وارد یه ارتباط بچه بازی کجا بودی و چیکار میکنی و چرا تلفن نزدی یا ...نبوده میتونم بگم که هر دو یه ارتباط سالم رو از نظر روانی وعاطفی با هم ساختیم و همیشه کاملا حواسمون به این بوده که آرامش برای هم فراهم کنیم و لذت ببریم از زندگی. در کنار تمام احساسات خوب من یه مشکل بزرگ با افکار و عملکرد ایشون در 1 سال اخیر پیدا کردم . از همون 4 سال پیش به دلیل وضعیت نا به سامان اقتصادی بیکار شدن چون کار واردات انجام میدادن من صبر کردم این مدت که ببینم خوب بالاخره چ میشه و کار جدیدی رو شروع میکنن یا نه . قصد ما از دوستی ادامه یه ارتباط جدی بود . ایشون با مادرشون زندگی میکنه و میتونم بگم 90% ساعت های زندگیش تو خونس . یا خوابه یا خبر میخونه یا فیلم میبینه یا تو فضای مجازی . وضعیت مای نسبتا خوبی داره و میگه فعلا خوب زندگی میکنیم و من تو فکر هستم نگران نباش.میشه انقدر بی هدف و بی مسیولیت زندگی کرد برای ساختن ارتباط جدی در سن 37 سالگی؟

مهمترین سوال :