با سلام واحترام

کاملا نگرانی شما برای دختر دلبندتان قابل درک است ، با توجه به مواردی که شما ذکر فرمودید وهمین طور سنی که دختر شما در آن قرار دارد چند نکته حائز اهمیت وجود دارد. 

بسیاری از والدین میپندارند که خشونت ، فقط تنبیه بدنی است در صورتیکه نوعی از خشونت که تاثیر ماندگار در کودکان دارد خشونت عاطفی است :( قهر کردن، طرد کردن، محبت ودوست داشتن مشروط،دیگه مامانت نمیشم، دیگه نمی خوام ببینمت و...)که پدران ومادران عزیز به اشتباه میپندارند با این جملات انگیزه پیشرفت را درکودکانشان تقویت میکنند.

دومین نکته اینست که بهتر است به جای تشویق دخترتان برای گرفتن نمره عالی،او را به تلاش بیشتر تشویق کنید،مثلابگویید،دخترم!همین که میبینم تلاش میکنی برام ارزشمنده، تو تلاشت را بکن  بعد از آن مهم نیست دیگه چه نمره ای بگیری.دختر شما نباید احساس کند که دوست داشتنش تابعی است از نمراتی کهدرمدرسه میگیرد.پدران ومادرانی که انتظار دارند که فرزندشان بهترین باشد مثلا انتظار نمره ۲۰ را فقط از وی داشته باشندپیامی را به او میدهند بدین معنا که تو به اندازه کافی خوب نیستی، بنابراین داشتن انتظارات بی جا از بچه ها اعتماد به نفس آنها را از بین میبردودر آینده به افرادی با کمال گرایی منفی تبدیل میشوند کهحتی با وجود دستاورد های فراوان احساس خوشحالی ورضایت نمیکنند.

مورد دیگر اینست که گریه کردن و زود ناراحت شدن دخترشما میتواند نشان از این داشته باشدکه سیستم استرس ایشان حساس شده وهر فشار کوچک را بیش براورد میکندو واکنش بزرگ نشان میدهد.

از دلایل غم وافسردگی دخترتان میتواند خستگی، همان طور که خودتان گفتید فضای متشنج منزل، دعوای پدر ومادر، انتظار زیاد از کودک باشد.پس سعی کنید علت زمینه ای را بیابید وبه یک روانشناس کودک مراجعه فرمایید.

پیشنهاد میکنم شما وهمسرتان مسائل ومشکلات مربوط به خودتان را از دخترتان جدا کنید وبرای حل کردن مشکل فرزندتان متحد باشید وبرای مشکل بین خودتان نیز حتما از یک زوج درمانگر کمک بگیرید چرا که بسیاری از گوشه گیری ها وافسردگی کودکان به علت اختلافات والدین است.

با سپاس از اعتماد شما

الهه دهقانیان

خانه توانگری طوبی