پسری 22 ساله هستم. تقریبا بعد از جدا شدن از اولین رابطه ی عاطفی این اتفاق افتاد، از بچگی قدرت تخیل، تصور و تصویر سازی ذهنی بالایی داشتم. سنl که بالاتر رفت فهمیدم برای تحقق یافتن اهدافT ابتدا باید اونها رو تو ذهن خودت تصویر سازی کنی بعد برنامه ریزی. اما در همین حال با جدایی از شریک عاطفی که شدیدا به او دلبسته و و ابسته بودم این قدرت تصور جای خودش رو به توهم داد.
توهمات عجیب و خنده داری که قاطی اهدافم هستند. به خودم میام میبینم وسط خیابون دارم دیوانه وار با خودم حرف میزنم، طوری که خودم هم خنده ام میگیره چه برسه به سایرین. مثلا با خودم سر یه موضوعی که اصلا وجود خارجی نداره بحث میکنم و اون رو تبدیل به مسئله ای برای خودم میکنم. از اون عجیب تر اینکه سر چیزی که اصلا وجود نداره حرص هم میخورم.
احساس میکنم این یه ترفند دفاعی از سمت ناخودآکاهمه، چون وقتی توی دنیای واقعی اتفاقی میافته که برام ناخوشاینده، سریع سوییچ میشه روی ناخودآگاهم و شرایط رو طوری برای خودم تجسم میکنم که بر وفق مراد من باشه. مثلا تو یه رابطه ی تموم شده مدام خیالبافی های رابطه تمام شده رو دارم.

مهمترین سوال :
میدونم مشکل کجاست، اما راه حلی برای برون یافت از این مسئله ندارم.