نامه ارسالی شما را خواندم و از اعتماد شما ممنونم

با خواندن نامه شما و استفاده تان از کلمه ی "ظالمانه" برای بیان عدم توانایی تان در برابر درخواست دخترتان به ذهنم رسید آیا این الگو را با افراد دیگری هم دارید؟ یعنی از نیازهای خودتان بگذرید برای دیگران؟ نیازهای دیگران ارجح باشد بر نیازهای خودتان؟ چقدر برایتان "نه گفتن" آسان است؟ چقدر محدودیت های خودتان را میشناسید؟

با پاسخ به این سوالات شاید بتوانیم با کمک هم به یک الگوی رفتاری برسیم که در آن نیازهای دیگران مقدم بر نیازهای ماست

به نظرم با توجه به شرایط سنی که دخترتان دارند و حمایت هایی که در حدتوان شماست را هم دریافت میکنندو چیزی که از شما می خواهند طبق نوشته شما "منصفانه نیست" چه چیزی باعث شد که وقتی بخواهید از محدودیت خودتان با ایشان در مورد اینکه واقعا امکان پاسخگویی به تمام نیازهای ایشان را ندارید با خودتان فکر کنید که "درخواست ظالمانه ای است"؟؟

دنیای بیرون هم پاسخگو تمام درخواست های ایشان نیست شما هم نمیتوانید پاسخگوی تمام خواسته های ایشان باشید. پس ایشان مثل هر کسی دیگری با ناکامی مواجه می شوند چه بخواهیم چه نخواهیم

شما میتوانید در مورد میزان توانایی مالی که برای حمایت از ایشان دارید صحبت کنید و از او بخواهید با توجه به اینکه بیشتر از این در حوزه توانایی شما نیست پیشنهاد خودشان چیست؟ چه کار دیگری میتوانند انجام دهند که به خواسته هایشان برسند؟

با سوال سقراطی  از خودشان  برای رسیدن به راه حل کمک بگیرید  "من همین توانایی را در پرداخت هزینه ها دارم اگر این میزان کم است خودت چه پیشنهادی داری تا به خواسته هات برسی؟"

با این شیوه سوال پرسیدن انتخاب را به عهده ی خودشان بگذارید که یا با همین توان مالی که شما دارید برای حمایت کردن از ایشان طوری برنامه ریزی کنند که به خواسته هایشان برسند یا اگر این مقدار کافی نیست میتوانند انتخاب دیگری داشته باشند مثل سرکار رفتن خودشان

به نظرم درس غیر حضوری" از والدین کامل تا کافی" میتواند به شما در این شرایطی که هستید کمک کند

با تشکر

خانه توانگری طوبی

 زهرا محمدی